Hayat dediğimiz; doğum ile ölüm arasındaki geçen zamanın, çilesine tahammül etmek gerekir. Çünkü bu yaşamın içerisinde sefa da vardır, cefa da vardır. Asıl olan ise buna katlanmak, göğüs germektir. Her insanın yaşamında eğri doğru çizgiler vardır değerlendirme yapmak için hangisinin çok olduğuna bakmak lazım. Kazandıkları ya da kaybettikleri ilk bakışta önemli olmayabilir. Kimi zaman yaslanacak bir omuz, kimi zaman kara günde dost, kimi zaman şeytani duyguların esiri olmuş nefret edilecek bir varlıktır insan. Devletler kurmuş, medeniyetler geliştirmiş, yeni icatlar bulmuş eli öpülesi insanların olduğu gibi toplumun yüz karası olanlarda vardır. Birini diğerinden ayırmak için bir tecrübe gerekmez, şöyle bir bakmak yeterlidir.
Bazen olur gamı kederi katar ederiz, bezende neşeden zevkten nasip alırız. Her ikisini yapan da bizlerizdir.
İçinde yaşadığımız toplumun sevinciyle sevinir, üzüntüsüyle üzülürüz pek çoğumuz ama pek çoğumuzda hiç umursamayız bile.
Kardeşçe dostça yaşamak tır asıl kaygımız, kendimizledir asıl kavgamız bu kavgayı yarken de karı ya da zararı hesap etmemiz gerekir.
Dünya insanının yapısına göz attığımızda, gelişmiş ülkelerin insanlarında, gelişmekte olan ya da gelişmemiş ülkelerin insanı kadar sorun görülmez. Kendisini eğitmiş kardeşçe yaşamanın kıymetini bilmiştir o insanlar.
Günümüz insanına bakalım kendi ülkemizde huzursuzluk, isyan, ne istediğini bile bilmeyen kesimler çıkar karşımıza. Bunlar yakmaktan, yıkmaktan çalıp çırpmaktan yanadırlar. Ne isterler, kimin için isterler ya da onların böyle yapmasını kimler istemektedir, kimler onlara yön vermektedir.
Eğer bunlar yaptıklarında haklılar ise; neden bunlara onların anlayacağı şekilde cevap verilmez bu da ayrı bir sorundur.
Bizler Türk milletiyiz Türkiye’de yaşıyoruz. Hani hepimizin dilinden düşmeyen şu sözümüz var ya “Başka bir Türkiye daha yok” evet doğru peki neden kıymetini bilmeyiz başkası olmayan bir şeyin.
Bu ülkenin topraklarının nasıl vatan olarak bize bırakıldığını dikkate alırmıyız hiç?
Bu vatan uğruna şehit olanları gazi olanları düşünürmüyüz acaba.
Ne kadarımız okumuştur kurtuluş savaşında yazılan destanları, ne kadarımız dinlemiştir o cephelerden sağ dönebilenlerin anlattığı kan gövdeyi götürüyordu anılarını.
Bütün halklarda kardeşçe yasamak arzusu vardır. Birimiz diğerimizden ayrı değildir.
Aynı toprağı, aynı bayrağı paylaşıyorsak benlik senlik boşunadır.
Şu ya da bu şekilde çıkarları yüzünden insanların birliğini istismar eden anlayış aramıza çeşitli ayrılıklar sokarak parçalamışlardır bizleri. Biz Türk insanı mutaassıp insanlarız inanırız bize söylenenlere ve gördüklerimize. Biz inanırız ama o samimi duygularımızda sömürülmemeli. İnsanlar bir birlerine düşürülmemeli aramıza kin nefret sokulmamalı.
Doğusu batısı, güneyi kuzeyi hepsi bizim ülkemizin toprakları ve bu topraklar üzerinde yaşayan insanların hepsi de bu ülkenin insanı.
Sen şusun sen busun diyerek kimlikler ayrılmamalı eşit açıdan bakılmalı tüm insanlara. Bakılmalı ki kardeşlik bağlarımız güçlensin daha sık sarılalım bir birimize bizi yönetenlerin alacakları oy uğruna parça parça bölünmemeliyiz birileri de bizleri bölmeye çalışmamalıdır. Üzerimizde oynanan oyunlar gelmemeliyiz millet olarak tek yumruk olmalıyız ki tarih boyunca Türk milletini yok etmeye çalışan asırlık düşmanlar bizim için hazırladıkları kirli planlarını uygulayamasınlar.
“Türk’ün Türk’ten başak dostu yoktur” öyle ise bu dostluk bağları daha sağlam olmalı.
Bizler tarihte destanlar yazmış bir milletin ecdadıyız Türk’ü kür’dü, çerkez’i, laz’ı hepsi bu vatanın insanıdır ve kardeştir hepsi. Böyle görüp böyle düşünmeliyiz, düşünmeliyiz ki biri diğerinden ayrı olmadığını bilsin. Kavgamız nedendir bu topraklar hepimize yeter.
