Sen de bilirsin,
Analar, babalar;
Hamile kadına,
Yeni doğan bebeğe,
Ya da ona buna,
“Allah hayırlı evlat versin.” derken;
Ya sevinçli ya da üzgündüler.
Seni bilmem, ama ben;
Kıssadan hisseyi bilerek,
Anne, baba, çevreyi
Örnek almayı,
Ayırmadan kimseyi,
Hayra koşmayı,
Kural yaptım kendime.
Kimi yüreğimi deldi,
Ektiğimi kâr bildi.
Olsun dedim, Yaradan’a sığındım.
Doğru bildiğimi yaptım.
İçimdeki ses,
Dışımda benimleydi;
Düşünce el verdi, kalktım,
Hikmetini aradım.
Şimdi mi?
Yaş yetmiş,
Ömür bitti bitecek.
İnsan ektiğini gün gelir biçer,
Aydınlığa çıkarmış ya?
İnan bana;
En büyük hazine,
HAYIRLI EVLATmış.
Şükran GÜNAY’dan
Şükranca YİP
