Tunaya atılan mektuplar
Can düşüm,
düşün ki dünya bir labirent ve birleşti yollarımız. Üstü açık yaralarını şefkatimle örtmeye geldim.
Gözlerimdeki yağmur bulutlarına yasla kirpiklerini göz göze yağalım güneşi doğurana dek…
Öyle uzak ki yollar, bakışlarımda batıyor gün. Dalıp gittiğim ufuğa takılı kalıyor uzayan kirpiklerim. Hiçler kadar yumruk yüreğimde susamışlığım. Dili damağı kuruyor kelimelerin, aciz kalıyorum karşıma alınca hasretini.
Tükeniyorum bazen… Çığlık oluyor çaresizliğime göğüme konan kuşlar. Bulutlara değince kanatları yağıyor üzerime gök…
Hem öksüz hem yetim bırakıyor beni bu yollar… Yürüyorum bitmeyen uzaklıklara, sırılsıklamım…
Sesini özlüyorum, hırçın bir deniz gibi kabarıyor içim. Medcezirlere teslim ediyorum kendimi. Ne çok bekliyorum, sabrıma tokat gibi uzuyor zaman.
Muhteşem renkleriyle hükmünü sürüyor sonbahar, sokak sokak seninle yürümenin hayaline kaptırıyorum kendimi. Ömrünü tamamlanmış yapraklar veda ediyor dallarına…
Ah bu renkler ruhuma nasıl da iyi geliyor. Hüzün doğanın sinesine en güzel renkleriyle vuruyor… Gök buralarda hep gri… Yağan yağmurlar çürütüyor içimizi dışımızı. Kağıttan gemiler yapıp denizden uzak kalmış nehirlere bırakıyoruz özlemlerimizi. İki mavi arasında bir düşün göğsüne yaslıyorum başımı. İliklerime kadar üşümüşüm…
Karadenize dökülen Tunanın coşkusuyla yazıyorum sana bu mektubu unutarak uzaklıkları. Bir rüyanın ortasında konunca busem yanağına ısınır gülüşün bilirim… Saçlarında gezinirken parmaklarım huzura bulaşır uykunda çocukluğun… Sen şımarırsın, ben dünyayı alırım içime yüreğimi titreten bir sevinçle. Zümrütler ışıldar göğyüzünde yollar hep sana uzar.
Dinmeyen yağmurları bile umursamaz olurum.
Sevmek yol arkadaşım sevmek çok…
