Parçalanmış Aile Çocukları

Aile kurumu birkaç bireyin yan yana gelerek oluşturduğu bir olgudur. Çekirdek aile temelde anne ve baba ile başlar.

Daha sonra çocukların da katılması ile ortam zenginleşir. Daha çok eskiden rastlanılan geniş aile tipi ise dede, baba ve çocuklar gibi üç ayrı kuşağın bulunduğu bir olgudur. Modern hayatın zorlaması ile birlikte bu geniş aile tipi yavaş yavaş şehirlerde hatta köylerde bile tükenmeye başladı.

Ekonomik özgürlüğünü kazanan bireyler artık bütün işlerini kendileri yapar oldular. Birey güçlendikçe bir başka bireye olan bağlılığını sorgulamaya başladı. Topumda yalnız yaşama eğilimi ağır basmaya başladı. Bu da aile yapısını zedeler hale geldi. Bireyin güçlenmesi önce geniş aile tipini zedelerken daha sonra çekirdek ailenin de sınırlarını zorlamaya başladı. Hatta insanlar studyo dairelerde tek başlarına yaşayabilecekleri bir ortamı hedeflemeye başladılar.

Zaten modern hayat da onların bu isteklerine uygun cevap verebilecek niteliktedir. Örneğin: Yemek problemi bir sürü seçenek var. Lokanta, fast food vs ……Belki bir arkadaşınız aniden size geldi . Bir telefon edin hemen size pizz getirsinler. Ya da ütü ve temizlik problemi , bu işi yapan profesyonel ekipler var. Ya da sohbet etmek istediniz bu iş için bir sürü alternatifler arkadaş grupları var herkesin ilgisine göre. Hatta birçok işi hiç kımıldamadan internetten ya da telefonla halledebilirsiniz. Doğal olarak bu kadar rahatlığı yaşayan bir insan bilinçaltında “Ben nasılsa bir şekilde işimi halledebiliyorum. Neden bir başka insana tahammül etmek durumunda kalayım. “ demeye başladı. Bu da evlilik kurumunu zedelemeye başladı. Günümüzde evliliklerin erken bitmesinin ya da problemli devam etmesinin tabii ki başka sebepleri var. Yalnız bugünkü konumuz dağılmasın diye diğer etkenler üzerinde durmayacağım.

Son yıllarda boşanan ailelerin çocukları toplumda ciddi bir yer tutmaya başladı. Devlet sosyal hizmetler, sevgi evleri ve bunun gibi çalışmalarla parçalanmış ailelerin çocuklarını topluma kazandırmaya çalışıyor. Fakat her ne kadar çalışırsa çalışsın şefkat, sevgi ve belli duyguları veremez. Parçalanmış ailelerin çocuklarının zihni de parçalanmış oluyor. Bu çocukların yaşları küçüldükçe bu durumdan daha fazla etkileniyorlar ve zihinlerini de bir türlü toplayamıyorlar. Hele bir de boşanma sonrası ebeveynler birbirlerini eleştirmeye devam ederlerse çocuklar hayata karşı daha acımasız olabiliyorlar. Her yaşanan kötü olay onları biraz daha kendilerine itiyor ve toplumdan soyutlanmaya başlıyorlar. Dışarıdan gelen birçok müdahaleye de sevgi içerikli iyi niyetli bile olsa sert tepkiler verebiliyorlar. Yani, bütün herkesin onlara karşı kötü niyetli olduğunu ya da acıyarak baktıklarını düşünebiliyorlar.

Parçalanmış ailelerin çocuklarının rolü son yıllarda toplumumuzda artan suç oranlarındaki araştırılmış olsa olayın ciddiyeti daha da artacaktır. Anne ya da baba veya ikisinin eksikliğini çeken çocuklar sürekli diğer çocuklara gıpta eder durumda yaşıyorlar. Örneğin: Sokakta arkadaşları arasında kavga eden bir çocuk şöyle düşünebiliyor. “ Benim babam olsaydı, bunları döverdi. Halbuki bu çocuk için bir avuntudur. Çünkü benim babam ben kavga edince kesinlikle taraf olmazdı. Hatta olay büyürse karşı tarafı tutardı. Ama maalesef çocuksu duyguların verdiği korunma iç güdüsü ile onların “babalarının gerçek birer kahraman” olduklarına inanmasına yol açıyor ve sürekli onun eksikliği ve ezikliğini yaşayabiliyor. Bu çocukların erken yaşta yaşadığı bu olumsuzluklar ileride telafisi mümkün olmayan yıkımların temelini oluşturuyor. Dikkat ederseniz bir psikologa gidildiğinde hemen konu çocukluk yaşantısına geliyor. Yani psikologlar bireylerin küçük yaşta yaşadığı olumsuzlukları araştırıyor. Bu olumsuzlukların birey üzerindeki etkilerini inceliyor.

Bugün okul rehberlik servislerinin yaptığı öğrenci hizmetlerinin büyük bir bölümünü parçalanmış aile çocukları oluşturmaktadır. Okul rehberlik servisleri sınava hazırlık ve sınav etkinlikleri haricinde tamamen öğrenci sorunları ile ilgilenir. Öğrencilerin sorunları ya arkadaşla geçinememe, sınıf ortamına uymama, öğretmenle problem yaşama, ders çalışamama ya da özgüven eksikliğidir. Bu başlıklar çoğaltılabilir. Bu sayılan bütün maddeleri parçalanmış aile çocukları en acı bir şekilde yaşamaktadır. Bugün bir araştırma yapılsa ya da rehberlik servislerine danışılsa bu çocukların okul ortamında yaşadığı sorunların derinliği de ortaya çıkacaktır. Parçalanmış aile çocukları genel olarak zaten toplumda % 20’leri bulmaktadır. Bu rakam bazı yerlerde % 50’ye ulaşmaktadır. Bizler öğrenciyken rehberlik servisi diye bir bölüm yoktu. Fakat bugün en az iki hatta daha fazla olan okullar var. Toplumdaki boşanmalar sürdükçe ve parçalanmış aile çocukları arttıkça belki de bundan 20 yıl kadar sonra bu rakam sınıf başına bir rehberlik öğretmeni düşecek şekilde yükselecektir.

Bizler bu toplumun bireyleri olarak hepimiz bu konuya değişik çözüm metotları prensipleri getirebiliriz. Ben kişisel olarak hepsine saygı duyarım. Yalnız tek istediğim bu konuya dikkat çekilmesi ve ortak akıl yürütme yapılarak kalıcı çözümler üretilmesidir.