Meşruiyetin esası adalet ve idarede, hükümde hikmettir…
Eşhasın “kusur eden ve kabahat işleyenlere (kesinlikle ve asla mücrimler değil) karşı” lütuf, ihsan, af ve mağfiret sahibi olması; “nefse karşı zulüm, adaleti ilga ve muhataba taviz” anlamına gelmedikçe yüksek bir fazilettir. Bu nedenle İslâm, her devir ve Âdem (A.S.) dâhil olmak üzere bütün derecelerinde affı, bilahare “hak’ı, sabır ve metaneti” tavsiye eder…
Ancak, kişisel düzeyde “suç”; Cezası adaletle hüküm ve infaz olunup, fail tarafından ifa ile muhatabın maddi-manevi zararı tazmin edilip, helâlleşme olmadıkça; Hukuken cezasını çekmiş olsa bile; Kişisel af kesinlikle söz konusu olamaz. Şu kadar ki, kaza-i suçlarda ceza: “mukabili (bire bir, tam karşılığı kadar)” kast-ı mahsus, yani taammüd’de ise misli iledir. Bu usul ve esasa, hukuk-u düvel’de “mukabele-i bil misil, misliyle mukabele” denilir.
Amma sonuçta, barış ve helâlaşma için illâ kul hakkı ödenmiş olmak zorundadır.
Zira Yüce Yaratıcı “kul hakkının af veya ilgasına” muhatap olmaz, karışmaz.
ADALET MÜLK’ÜN TEMELİDİR!..
“Adalet Mülkün Temelidir” sözü; Istılahta millet mülkü, devlet düzeni, esası adalet ahlâkı olan rejim anlamına gelir. Fakat TC’de Adalet Bakanlığı, iddia ve adliye makamlarında resmen kullanılmasının ana nedeni: “devlet adalet ile mündemiçtir” fikri ile kurumsal devlet uzvunun “mutlak özgürlük, saydamlık, hükümranlık, egemenlik hakkı ve bağımsızlığını” temsil etmesidir. Yani: “Tam bağımsız, hâkim ve hükümran, adil devlet” anlamındadır.
Arapça aslı “el-adl esasu’l-mülk” …
Temsil ve ilzam merci-i Millet Meclisinin şahsında hükümettir…
Devlet, hakikatte (hükmi şahsiyet ve sorumlu hukuki muhatap sıfatıyla) hükümet demektir. Daha açık bir anlatımla: Devlet izafidir. Millet, bayrak, toprak, dil ve din gibi asli öğelerde ifadesini bulur. Farz-ı misal, insan varlığında vücut devlet; Ruh, “namus ve fazilet dairesinde tertip ve teşekkül etmiş” Millet Meclisi, Can ise hükümettir. Hükümet, geleneği, yasa ve hukuku her gerektikçe uygulamaya mecburdur. Mütalâa ve müzakere, gerektiğinde yeni kanun ve hukuk icat, inşâa ve ikame hakkı “mutlak özgür bir irade çerçevesinde” millet Meclisine aittir. Şerefsiz ve soysuz, habis ve necis diktatörler dışında, kimse Meclis iradesine müdahale edemez. İşte, adalet, hukuk, İslâm ve insan hakları rejimi budur.
Türk Milletinden gizlenen gerçek:
Yukarda açıklanan rejim zaten, “medeni siyaset” adı altında binlerce yıldır Türk devletlerinde uygulanan bir gelenektir. Tıpkı, yüz binlerce yıldır bozuluma uğramadan, yozlaşmadan günümüze ulaşan; Saf, samimi, arı-duru İslâm (hanif’lik) kurumu gibi..
MİLLİ (*) DEVLET GELENEĞİ
Türklüğün, bilinen ve belli olan 101 devlet ve 16 İmparatorlukta geçerli geleneği;
1. Mezalimden kaçarak “Türk devletine sığınan” masumlar, kesinlikle ve her ne pahasına olursa olsun zalime iade edilmez;
2. Memalik-i Devletten ‘bir karış toprak’ bile yabancılara verilmez, satılmaz…
3. Dünyanın her neresinde olursa olsun “Türk Yurttaşlarının” can, mal, namus, şeref ve haysiyetine tasallut edip;, Kast-ı mahsus sonucu zarar verenler en şiddetli şekilde tediple ve gasp olunan haklar, eziyet, zulüm ve haksız cezalar tazmin edilir.,
4. Özellikle, bilhassa: Egemenlik haklarına müdahale, sınır aşarak saldırı ve sair nedenlerle Türk devlet ve millet mülküne, ülkesine, halkına “alenen, gizlice, doğrudan veya dolaylı düşmanca saldırı” halinde; Hiç beklemeksizin “anında ve misliyle” mukabele edilir…
Devlet budur. Türk budur.
AtaTürk, yaşadığı sürece zaman zaman Bulgaristan, Yunanistan, İtalya, Suudi Arabistan, İngiltere, Rusya ve Amerika’ya karşı; “Benim naçiz bedenim” dediği kendi vücut güvenliği dâhil olmak üzere, hiçbir şeyden ve hiç kimseden korkmadan, “tam bir azim, irade, cesaret ve kararlılıkla” Türk devlet geleneğine uygun şekilde mukabele etmiştir.
Gerisi korkaklık ve kancıklık; Vatana, Millete, Devlete ihanet, şeamet ve nifaktır!…
(*) Milli: Tam bir eşitlik, insan hakları, adalet ve hukuk dairesinde idare…
