Samimiyetin dış yüzeyinde tutunmaya çalışan isyankar çığlıkların seslerini neden duymayız. Tutunmak nerede olduğumuzun ya da geldiğimiz yerde ki farklılığa mağlup olmadan.
Dışarıda kalan isteklere özlem düşüncesiyle her geçen gün yeni pencerelerin kulplarına ellerimizi atışımız anlamsız mı? Günün hangi acıyı, kederi sınır dışı edeceğini. Hangi sevincin sırtınızdan size dokunacağına karar vermeyi çabuklaştıran, içeride olup bitenlerin sancılı beklentisine yaslanan korku dolu bekleyişi sonlandıracak olan dışarısı.
Vakitsiz özlemlerin yakınınızda belirdiği bir tutsaklık hastalığı gibi kelimeleri birleştirme oyunundan endişeli, kaygılı bekleyiş içinde bulunmak.
Kış günü gibi güneşe hasret bulutlara kucak açmış gökyüzü için dışarıda kalmış diyebilirmiyiz?
Son satırları tanımlanmayan bir yazar gibi anılmak dışarıda kalmak.
Çocuk oyunlarında oyunun başlamadan bitmesine küskün, ağlamaklı, asık suratlı mavi gözlü, süzgün yüzlü çocuk dışarıda kalan. O an için duygularını sorsanız sadece tek hareketle omuzlarını indirip kaldıran bananeci tavırlı çocuk.
Masumiyet hangi vicdanın sancı çektiğine aldırmaz içeride olanları sorgulamaz saflığın duruşuna mum kalıbı gibi hazırlanır.
Dışarıda kalan üşür mü yanar mı? İçeride olan biteni tahmin etmeye çalışanların hali içerdekiler kadar güvenli değildir.
İki kavram sanki korku filmi senaryosu çıkmazından uyarlama hissi verse de dışarı da olmak bazen içerde bulunmaktan daha kötüdür.
Hiçbir iyi kötü ile eş olmak istemez hangi yönden geldiğini tahmin edemediğimiz bir neden yaşanacak olanı sunduğunda, karşımızda hayat dolup taşmaya başlamıştır.
Dünya taşıyor farkına varamadığınız bekleyişleriniz içinden çıkanları destelerken siz.
Kayıtsız hafıza sayaçları durmadan dönerken anlatım kaygısızlığında harcanan dil yalın değil.
Dışarıda kalan dilsiz diken, içeride açan güneş çiçeği, neden kolay gördüğün çığlık daha iyi dünden, yıldızlar daha iyi her yeni günden.
Gün ve gün yaza yakın günler hayal olurken tüm günlerden daha güzel birlikte yaşanan dakika düşleri.
Küçük hesaplar peşinde koşmadan oyalanmadan düz bir zeminde gidecekmiş gibi yürü. Yaşamın ne kadar düzensiz aktığının önemsizliğini hissettiğinde kendi yolunu bulduğunu göreceksin, sonun denizde kaybolmak olsa da…
Küçük bir çocuk düşündüm gözleri görmeyen ve hayatı yudumlayan bu çocuk bulunduğu ülkenin dışında ki yerlere gezmeye gidermiş ve gördüklerini anlatırmış, bazen kör olmak değerlendirenlerin görme biçimlerine yansıyabilir.
Çocuk gittiği yerleri gördüklerini anlatmaya başladıkça çevrede ki insanlar duyduklarından rahatsız olmuşlar korkmuşlar çünkü o çocuğun gördüklerini göremiyorlarmış. Hepimiz görme biçimlerimizin doğru olduğunu düşünme eğilimindeyizdir fakat bazen farklı düşünceler vardır. Kışkırtıcı düşünceler vardır heyecan yaratan düşünceler, Bıçağın ucu her zaman görünür kışkırtıcı konular her zaman bıçağın ucu gibidir. İnsanlar hep kendi gerçekliği üzerine düşünme davranışındalar, İşte bu nedenden içeride olanlar ve dışarıda kalanlar bulunmaktadır.
Kimliklerimizi hatırlayarak yaşamak normal değil, kimliklerimizi sürekli hatırlamak sadece toplumsal nedenlerle gerektiğinde mi önem kazanır, kimliğimizi sürekli hatırlama gereksinimi hissettiğimiz bir gerçeklikte nasıl huzurlu olabiliriz bilemiyorum.
Kendimizin seçmediği bir şey üzerine nasıl gurur duyarız bizim seçimimiz değil ki kimliğimiz.
Onur duymak topluma faydalı olmak insanoğlu için birşeyler yapmayı düşünmek kimlik savaşının ötesindedir ne içeride kalırsın yazgının sıcağıyla nede dışarıda soğukla yüzleşirsin, ılıman bir iklimde yaşam sürersin iyiliğin gücüne teslim olduğunda egolarından arınmış birey tamamlanmak için yanan kandil gibidir.
Her şeyi kendi bildiğimiz gibi yapmanın bizi güçlendireceğini düşünüyoruz ama öyle olmadığının farkına varmak bedenimizde kibrit yakmak gibi.
İçinizdekileri serbest bırakın dışarıda olanlarla buluşsunlar acılarınız, sevinçleriniz yer seçimi yapmadan kuralsız serbestliğe ulaşsın…
