Yaşama isyan ederiz kimi zaman, efkârlanırız, kahırlanırız. Bize göre olsun isteriz her şeyi, tüm olumsuzlukların sanki bizim üzerimize geliyor sanırız. Bazı güzellikleri de görmezden geliriz. Tabiatın bütün nimetleri bizim olsun ve her şeye sahip olalım isteriz. Görüyoruz ki insanın arzuları istekleri sınırsız ve hep istemekte. Peki, karşılığında ne verebiliyoruz? Ya da ne verdik bu güne kadar. Elde ettiklerimizle yetinmeyi bilmedik, hakkımız olana rıza göstermedik.
Nalıncı keseri gibi hep kendimize yonttuk. Hiç üzerimize almayız ama pek çok dengeleri bizler bozduk. Ne karnımız doydu, ne de gözümüz doydu. İnsanoğlu ne kadar aç gözlü, dünya hırsı gözünü bürümüş ve tanımı zor bir hale gelmiş bir varlık olmuş. Gidenleri ve giderken ne götürdüklerini düşünün, kimin ne götürdüğüne bakın. Belki o zaman aklımız başımıza gelir. Hiç zannetmiyorum gördüğümüz olay birkaç gün sonra unutulur, her şeye yeniden başlanır, üstelik daha fazla ileri giderek. Olup biten her şeye aykırı bir gözle bakarız. Olaylara birde iyi tarafından bakmayı denemeyiz.
Yaşam dediğimiz süreç inişli yokuşludur. Bunun içinde sevkin ve sefanın olduğu kadar acıların ve çilenin de olacağını bilmeliyiz. Hayat hep tek düze olsaydı, insanın mücadele etmesine gerek kalmazdı. Mücadele edilmeyen yaşamında bir tadı olmazdı. Evet, ama biz mücadele etmiyor muyuz? ya da mücadelemizin karşılığını mı görmüyoruz asıl sorun burada. Geçimimizi temin etmek için elbette bir uğraş içinde olmalıyız. Bu uğraş ise her insan için farklıdır. Kimi tüccar, kimi memur, kimi işçi herkes rızkını bir şekilde temin etmenin yolunu seçmiştir.
Yaşadığımız şu günlerde iyice zorlaşan geçim olgusu mücadele yapma alanlarını da genişletmiştir. Önceleri helal kazanç, alın teri, emeğin karşılığı muteber sayılırken, şimdi bazı çevrelerce gelsin de nerden gelirse gelsin anlayışı hâkim olmuştur. Hal böyle olunca da meşru olmayan kazanç yolları türemiştir. Bu yollar ise çok insanı hayatından etmiş ya da yuvasını dağıtmıştır. Bu durumda insanlar bir birlerinden kopmuş, akrabalık bağları ortadan kalkmış, ararlında sevgi saygı kalmamış.
Toplumun bu yöne kayması da genç nesli olumsuz etkilemiştir. Genç nesil bilinçsiz, şuursuz, inançsız ve amaçsız bir şekilde yetişmektedir. Bunların iş başına geçip te ülke yönetiminde görev alacaklarını düşündüğümüzde halimiz ne olacak sorusu geliyor aklımıza. Canını dişine takıp üniversite bitiren gençlerimizin çoğu iş bulamıyor ve bunca yıl okumanın ne anlamı vardı diye soruyorlar kendilerine. Elbette haklılar onca yıl çalışıp okul bitirmiş fakat adı üniversiteli işsiz. Üstelik işsiz olduğu için toplum onlara sanki potansiyel bir suçlu gibi bakıyor. Bir yandan daha çok kazanma çabası içinde olanlar öte yandan elinde diploması iş bulamayanlar. Ne garip bir durum değil mi? Acaba yanlış nerde? Ve ya yanlışı kim yapıyor? Bunu hiç soran yok. Hal bu ki bizim ülkemizin gelir kaynakları iş alanları herkese yetecek durumda.
Birileri çıkıp ta işe buradan başlamalıyız demiyor. Her gelen kendi kesesini doldurma çabasında, kendi çevresini istihdam etme çabasında. Böyle olunca da okulunu bitirip diploması elin de olan seyyar satıcılık yaparken, işin uzmanı iş bulamayıp ehil olmayanlara iş sağlanıyor. Hadi siz karar verin hangisi yakınsın hangisi sevinsin, ya da hangisi isyan etsin. Her gelen diyor düzelecek eh bizlerde bekleyelim biraz daha belki düzelir. Kim bilir birileri çıkıp dur der bu çaresizliğe. Belki insanlık huzur bulur o zaman. Her yerinde gariplik olan güzelim ülkemiz yeter hepimize, biz ülkemize ve değerlerimize sahip çıkalım. Bunu düşünmeyenler için zaten bir önemi yok. Yaşamanın gerektirdiği mücadeleye devam edelim biz hem de yılmadan. Bu gün belki zordayız, belki işimiz de yoktur, belki diplomamızda dikkate alınmıyordur, varsın olsun. Sakın unutma bu vatan bizim ve bizim omzumuzda yükselecektir. Büyüklerimiz demiyorlar mı hep bir gün gelir devran döner. İşte o gün gelirde devran dönerse akla kara bir birinden ayrılacak, herkes yaptığının karşılığını görecektir.
