– Hadi baba hadi, elini çabuk yıka
İlkokul son sınıftayken sağ elimi kırmıştım ve kendimce en önemli işime ara vermek zorunda kalmıştım, birşeyler yazmak. Babam üzülmemize asla tahammül edemezdi o yüzden işten çıkınca koşturarak eve gelir, elini bile zar zor yıkar (çünkü tepesinde ben beklerdim) hemen kalemi eline alır benim söylediklerimi büyük bir mutlulukla kağıda dökerdi. Ben ciddi ciddi hikâyeler uydururdum o da aman işten geldim yorgunum, dinleneyim, bişeyler yeyim falan demeden en az benim kadar ciddi bir şekilde benim söylediklerimi yazardı. Yazarken, bir de öyle beğenirdi ki, gözleri ışıldardı.
Zaten bizimle hep gurur duyardı, ne yapsak, ne etsek, minicik bir başarı bile göstersek, öyle sevinir, öyle bir kanatlanırdı ki, sanki tüm dünya onun olurdu.
Gözlerinde her zaman var olan o sıcaklık, o sevgi, o gurur, bize bakarken daha da bir belirginleşir, derinleşirdi.
Ne denli iyi bir yürek taşıdığı, insan olduğu, ne kadar dürüst ve sevecen olduğu, kimseyi kimseden ayırmadan hep iyilik yaptığı , istisnasız herkes hakkında iyi düşündüğü ve söylediği, bizim için her şeyi yapmaya çalıştığı, tüm güzellikleri bizim ayaklarımızın altına sermeye uğraştığı, maddi gücü yetmese bile heveslendiğimiz her şeyi bir şekilde sağlamaya çalıştığı, akşam babana söylerim yerine babam gelse de bizi sevindirse bekleyişi, eve geleceği saatte yaşadığımız heyecan, kızkardeşimin babamı kapıp gezmeye götürmeye çalışması, benim yazı işlerim, erkeklerin muhabbeti… Hangisini anlatsam ki… Bu kadar insan, bu kadar aşırı dürüst birisi… Bazen diyorum ki, babam sanki bu dünyadan değilmiş gibiydi, bu dünyanın kötülüğüne, pek çok insanın sadece adının insan olduğu bu dünyaya sanki çok da uymuyordu.
Gideli bugün iki yıl oldu, çok da erken gitti. Gitmeden önce onunla konuşabildim, duygularımı söyleyebildim ya, belki de tek tesellim bu.
Mezarına diktiğimiz çiçekler mevsimi geçse de uzun süre kaldı onunla, kabri mis gibi kokuyor. Herkesin babası özeldir mutlaka ama gerçek insanı, tertemiz insanı ben babamda gördüm tanıdım. Öyle bir babam olduğu için, Allah bana böyle bir baba verdiği için, her gün şükrediyorum. Yaşarken de şükrederdim, kaybedince de. En azından onunla birlikte büyüdüm, onun insanlığını gördüm, onun sonsuz sevgisini yaşadım.
Gözlerine ne zaman baksam sevgiyi, sıcaklığı gördüğüm babacığım, ne desem az, ne desem anlatamıyorum. Seni çok seviyorum. Babam seni çok özlüyorum.
