Son günlerde basında “kader” sözcüğünün geçtiği iki olay dikkatimi çekti..Biri, Zonguldak madeninde ölen işçiler için,”…madencinin kaderi…”denilmesi,diğeri de; istifa eden bir parti genel başkanının “…kaderine kırgın olduğunun…” söylenmesi..
Sanatla siyasetin kesiştiği bir alan var.
Sanat hayatın başka biçimde de yaşanabileceğini duyumsatır.
Bunu belirgin bir güzellik içinde sunar. Siyaset de topluma hizmet için yapılmalıdır.
Namık Kemal’den beri sorulan “…yok mudur kurtaracak bu vatanın kara kaderini…” sorusuna
“Bulunur kurtaracak bahtı kara maderini” diyen birisinin çıkması mı beklenecek?
“Kader” diyerek edilgen kalmak yerine, sanatın inceliği ve insancıllığıyla siyasetin aktifliği ve katılımcılığını birleştirerek, işsizliği azaltmak için devletçiliğe yeniden bir biçim, içerik ve hız vermek gerekmez mi?
Yatırımları “verimsiz alanlardan” verimli alanlara çekecek büyük sektörel değişimlerin projeleri hazırlanamaz mı?
Ciddi bir toprak reformu programıyla hem bir ulusal davayı çözmek hem de bölge insanını kazanmanın çaresi niye düşünülmesin?
Her yöremizde bekleyen ekonomik potansiyeller kapsamlı bir verimlilik programıyla toplumun hizmetine sunulamaz mı?
Bizdeki siyaset uzun yıllardır kaygan bir zemine çevrilmiştir. Siyaseti gerçek yörüngesine çekmek için özüne dönmek gereklidir. Özü ise halkçılıktır.
Halkın ve toplumun refahının öncelikli olarak düşünülmesi esas olmalıdır.
Bunun için de adil, verimli ve vergili bir ekonomik büyüme modeli ile işe başlamak şarttır.
Bu modelin altyapısı, programı, hedefleri ve politikaları toplumsal katılım ile tamamlanmalıdır.
