Yürek Oğlum

Samanyolu’nda yürüsem de yıldızlara inat, yine de sensizliğe zaman geçmiyor. Yürekte demlenen sözlerim yankılanıyor olsa da, cevapsızlığın duvarları sessizliğe kapanmış duyulmuyor.

Yürek Oğlum:

Sabrı işliyorum ilmek, ilmek gergefe sığmıyor, bazen. Cam kıymıklarından su damlacıkları akar içeriye. Olsun! sonra güneş kurutur ta yerlere kadar eğilir.

Bekliyorum…

Hayatı battaniyeye benzetirim; aşağı çekersin omuzların üşür, yukarı çekersin ayakların üşür, bir türlü neşen olmaz ısınamazsın. Onun için her şeyin değerini bilelim desem de sen zaten en büyük değersin ve bilensin “Yürek Oğlum.”

Seni düşündüğüm de  ve düşündüklerimi düşlediğim de haksızlığın karar pusulası bozuk olsa da, hayatın yosun kokan penceresinden zamanın sayfalarını aralayıp bakıldığında, okunacak kesitlerin aldırışsız ve gösterişsiz serüveninde hayatı seyir eylerken aklın komşuluğunda kalbin daimi dostluğundan duygusal bilgileri ezgi ediniriz kulaklarımızdaki bitmeyen çınlamalara. Bazen de umudun ışığı vurunca üstüne silindiğini de biliriz geçmişte kalanların. İşte o gün ve o günün getirdikleriyle  asrın kollarında özgürleşiriz “Yürek oğlum.”

Bil ki! Güzelliklerin gerçek ve hayale yakın anları  çevrelediği  ruhumuzda, var olan bu yaşamın gel-gitlerinin olmadığı bir yaşam düşünebilir misin? Düşünmediğin zamanları  hüzün olgunlaştırır insanı “Yürek Oğlum”…

Haksızlığa sebep olanlar vicdanlarını boyunlarına takacaklardır sayılı günlerin arkasından. Lakin astarlı suretle nasıl sokağa çıkacaklar ve nasıl insan yüzüne bakacaklar merak ediyorum.

Zaman sabrı öğretir… Sensiz zaman geçmiyor desem de çok yakında zamanı yaşayacaz hep beraber.

Yine sana gelemedim özür dilerim “Yürek Oğlum” cesaretimi ve  gücümü alanlara sitem ediyorum. elimde kalan gücü de  yok ettiler. Seni bekliyorum çok özledim çok. Oda arkadaşlarına selam hepinizi Allaha emanet ediyorum. Seni çok seviyorum annen.

MOR Köşeden sizlerleyim.