Geçenlerde, köyde bir çocuk kaybolmuştu. Biraz da saftı. Organ mafyası tarafından kaçırıldığı söyleniyordu.
Anneciğinin yanık yüreği, onu, hala yaşıyor umuduyla gece gündüz demeden aramaya devam ediyordu.
Ona kavuşmayı ve sarılmayı çok arzu ediyordu. Nede olmazsa kendinden bir parçaydı. Gelen geçen herkese onu soruyordu; boyunu, göz rengini, tarif ediyordu. Bir akşam vakti” önünde bir çocuk beliriverdi”
Kalbi küt küt vurmaya başladı. Ağlamaktan yorulmuş gözleri o çocuğu görünce kendi çocuğu zannına kapıldı! Ruh hali öyle allak bullak olmuş ki sarılmak istedi çocuğa! Sonra kendini toparladı. Yürümeye devam etti. Akşam rüzgarlarının önüne kattığı kuru yaprak gibi bir sağa bir sola savruluyordu. Yalın ayaklıydı. Yürüdü usul usul! Bir ağacın altında durdu birden: Bağırmak istedi, bağıramadı! Açtı kollarını
“Yarabbi” dedi” ne olur beni de al bu kabustan kurtar beni. “Gaipten bir ses duyar gibi oldu.” Zamanı değil, kolay değil, sabrı öğreninceye kadar isyana devam edeceksin !” deyince, kuru yaprakların üzerine
öylece yığıldı kaldı.
Yaralı bir kuş yaklaştı yanına, uçamıyordu. Kuşun minnacık gözleri büyüdü büyüdü!
Yüreğinin yanında bir yürek daha oldu! “yalnız değilim” dedi kendi kendine, sonra kuşun yaralı kanatlarına uzattı ellerini, okşamak istedi. Kuş, ipekten kanatlarını çırpıyordu ama uçamıyordu. Çaresizdi. Yarası kanıyordu. Son bir defa daha kanatlarını çırpmak istedi, olmadı. Kuşu öptü.
Gözlerinden iki damla düştü kuru yaprakların üstüne. Kuşun gözleri açıktı, canlı gibiydi. Ağacın dibine bir çalı parçasıyla çukur eşti, kuşu oraya gömdü, üstüne toprak doldurdu. Ellerini açtı “Yarabbi, beni affet, isyanım için beni bağışla” dedi. Eve döndü. Bir banyo aldı. Temiz elbiselerini giydi. Kocası onun bu sakin halini görünce şaşırdı. Hafifçe gülümsedi. “Hayat devam ediyor, yaslı günler bitmeli, sabretmeli” diye mırıldandı kocasının kulağına. Bir yıl sonra kuşu gömdüğü ağacın dibinde bir çiçek gördü. Eğildi çiçeği kokladı. “evladım da böyle kokardı” dedi içinden. O kuş geldi gözünün önüne, “Gözleri açıktı, canlı gibiydi!”
