Gitmelerin ne olduğunu çok iyi biliyorum, sen gideceğini söylediğin zaman yüreğim üşüyor, masumlaşıyorum bir bilsen. Ama nereden bileceksin ki görmeyince.
Sanki savunmasız bir taraftar gibi oluyorum. Ne gücüm kalıyor ne de söyleyecek bir sözüm. İşte o an karanlıklarda kalmış bir şehrin sokakları gibiyim, ne ben birini görebiliyorum, ne de birileri beni.
Korkularım yalnızlıktan değil ama ben ona alışığım, benim korkum sensizliktir. Bir an için her şeyin boşuna olduğunu düşünüyorum, dağların bir birine kavuşamadığı gibi. Bunu düşünmek hiç işime gelmiyor biliyor musun? Dağlar bir birine kavuş masada karşıdan karşıya bir birlerini göreceklerdir elbet diyorum.
Gidiyorum demek ya da gitmek belki de en kolay iş ama zor olanı geri dönebilmektir. Yeni baştan başlayabilmektir. Gerçeklere bakabilmektir. Seni seviyorum demekte kolaydır, en zoru ise taşıyabilmektir o sevgiyi içinde sen olmadan.
Bu duygular içinde kafam o kadar karışık ki bunu anlatmaya söz bulamıyorum. Hani sözün bittiği yer diyorlar ya galiba oradayım bende.
Meğer uzaktan sevmek daha güzelmiş biliyor musun? İnsan ne inciniyor ne de kaybediyor, o yokken bile sevebiliyorsun. Varlığı ile huzur buluyorsun görmesen de, sesini duymasan da. Uzaktan sevmek çok güzelmiş inan.
Düşünüyorum hep sonuç hep aynı yere geliyor. Değiştirmek için çare arıyorum ama nafile.
Senin ne güzelliğin ne de çirkinliğin beni hiç ilgilendirmiyor, bunu hiç düşünmedim bile. Senin duygu yüklü yüreğin ve benim saf ve temiz duygularım yetmez mi? Bundan daha güzel ne olabilir ki? Zenginlik fakirlikte önemli değil biliyor musun insanın gönlü zengin olmalı.
Güzellik senin özünde ve yüreğinde bunu görmediğimi mi sanıyorsun. Biraz çekingen ve acemiyim belki ama sendeki asilliği görmeyecek kadar da kör ve cahil değilim. Kendimi ispat edemesem de varlığımın farkındayım. Hem bunların ne önemi var ki, önemli olan bağlanmakta değil kabullenmektir, hissedebilmektir bence.
Ne kadar uzakta olursan ol fark etmez, ellerimi tutmasan da olur. Virane ye dönmüş gönlüme girmen yeter. Çöle dönmüş yüreğime yağmur olup yağman yeter. Velhasıl seni tanımış olmam yeter.
Senden çok şey öğrendiğimi söylemiştim hatırlıyor musun, beni hayata bağlayanda sen oldun bilmelisin. Haddimi aştım, kırdım, incittim belki seni ama buna karşılık bile çekip gitmedin, silmedin beni o karalanmış sayfalardan.
Hayata umutla bakmayı, her şeye yeniden başlamayı, hasreti ve özlemi seni tanıdıktan sonra daha iyi anladım. İşte sen bu kadar asil ve yüreklisin. Kıymeti bilinmeyen bir elmas gibisin, dokundukça daha çok parlıyorsun ve değerleniyorsun.
Sen ki kaybedilmesine tahammül edilmeyen kıymetli bir varlıksın benim için, işte ben ondan korkuyorum. Ayrı dünyaların insanı da olsak, aynı şeyleri düşünebiliyor, hissedebiliyoruz. Bir birimizi anlayabiliyoruz. Benim ifadelerim yetmiyor seni anlatmaya ama sen anlayabiliyorsun, güzel bakıyor, güzel düşünüyorsun.
Sana verdiğim sözü tutacağım endişen olmasın. Sana hiç bağlanmayacağım ama hiç unutmayacağımda. Demiştim ya hani senin mutlu olman en çok beni sevindirecek. Çok acı da olsa ben yine hep uzaktan seveceğim.
