Yenik düştüğüm özlemlerime ve hasretlerime hiç aldırmıyorum artık. Karşıma çıkan fırsatları değerlendirmediğim için kendimi de suçlamıyorum. Belki de bilmeden en doğru olanı yapıyorum.
Kalbimdeki hiç bitmeyen sevgiyi hissettikçe hayatı ve kendimi daha çok seviyorum. Çoğu zaman manevi olarak ödüllendiriyorum kendimi. Artık insanların sahte yüzleri de pek ilgilendirmiyor beni çünkü pek çoğunun ayarının düşük olduğunu ve beş para etmez olduğunu öğrendim. Karanlıklarda artık ne korkutuyor ne de düşündürüyor beni, ayın ışığı yetiyor bana. Önümü görebiliyor, emin adımlarla yürüyebiliyorum.
Zamanın çok şeye ilaç olduğunu ve sabrın insan için en mükemmel bir dost olduğunu çok okumuştum şimdi bunların önemini daha iyi anlıyorum. Evet, zaman çok şeyin ilacı, sabır sığınılabilecek en vefalı dost. Çünkü kendimden daha çok değer verdiklerimin daha sonra son derece değersiz olmaları farklı düşünmeye sevk etti beni. Hepten silip atılmaz ama daha çok kendimi düşünmem sanırım en iyisi. Sabırlı olmak en çok bunu öğretti bana.
Sabrettikçe haklı çıkan yine ben oldum. Başkalarının bana değer verip vermemesi de önemli değil artık. Zaten bende değer verene değer vermenin uygun olduğunu gördüm. Vazgeçilmez olan tek doğrunun insanın kendisi için çalışması ve kendisi için yaşaması olduğunu öğrendim sonuçta. Yoruldum yıprandım belki ama sabretmek sonuçta doğru yolu gösterdi bana. Ben benim için var olmalıyım.
Duygu dolu olan yüreğimde ki sevgimi de artık bilene sunacağım yok öyle her önüne gelene güller sunmak. Hak edene, layık olana açıktır artık gönlüm. Vefasız olana vefa göstermekte yok.
Her insanın aynı olduğunu da düşünmüyorum artık. Beklemediğim bir anda karşıma çıkan gerçek sevgiye ve dostluğa layık olanları da gördüm. Onlar da kendimi buldum. Değersiz insanlar için harcadığım emeğin boşa gittiğini gördüm. Her yaşanan günün sonunda bir şeyler öğreniyor insan vazgeçilmez insanlar kazandığımız gibi silip attıklarımızda oluyor. Her yeni güne gülerek bakmaya alıştım artık o yüzden geçen günlere de acımıyorum. İçimde kalan ukdelerimde rahatsız etmiyorlar artık beni.
Yüzümdeki kırışıklıklar çoğalıyor saçlarımdaki aklar artıyor olsun diyorum zaman nasıl geçiyorsa onlarda geçen zamanın bıraktığı izler olarak kalsın bende. Geçmişin hesabını da sormayacağım artık kendime kalsın mazide ki yerlerini alsınlar. Belki zamanı geldiğin de lazım olanı alırım geri. Hayatın omuzlarımda ki yükü her geçen gün ağırlaşıyordu, yoruyordu beni ama artık onların çoğunu da attım omuzlarımdan yeter artık bunca yıl taşıdığım dedim hepsine, bazen öyle oluyor ki bir kuş kadar hafif hissediyorum kendimi.
Hani demiştim ya zaman her şeyin ilacıymış diye gerçekten doğruymuş, geçen her gün, hayatımda ki çok şeyi değiştirdi ya da yeni şeyler kattı. Yeni dostlar edindim, yeni bakışları keşfettim. Şimdi daha geniş pencereden baka biliyorum. Olaylara bazen de iyi tarafından bakmak gerekiyormuş, sürtekli karamsar olmak daha çok yıpratıyor insanı. Elbette yaşadığın her günün güzel geçmesini istemesi en doğal hakkıdır insanın.
Fakat çok şey istediğimiz gibi olamayabiliyor. Bunu da hoş görmek gerekiyor demek ki. En çok sevdiğimiz gök kuşağı da yağmurdan sonra çıkmıyor mu? Hayat ta böyle olmalı ki çile olmadan güzellikler yaşanmıyor. Sabretmek gerekiyormuş gerçekten, karşına çıkan bir insan hayatında güzel şeyler yaratabiliyor. Ondan bilmediklerini öğreniyor, on da kendini yaşıyorsun. Bağlanma diyor sana ama bağlanmadan da sevebiliyorsun.
Dertleşiyor, paylaşıyor ve bütünleşebiliyorsun. Bir gelecek vaat etmese bile onunla mutlu olabiliyorsun. Kalbimin bir köşesinden çıkmayacak bu insanın bana verdiği yaşam sevgisi ve umutlar gönlümü tazeledi ve bana daha sabırlı olmayı öğretti. Artık yaşamın sıkıntılarını bir kenara atıp hep güzel tarafından bakmaya çalışacağım ben de. Tıpkı onun gibi.
Bu dünyada pek çok şeyin hatta çok insanın bile dikkate alınmayacağını ondan öğrendim. Onu ve ondan öğrendiklerimi unutmayacağım. Ona nerden çıktın karşıma demiyorum, şimdiye kadar nerdeydin diyorum. Ama biz insanlar bilmiyoruz hayatımızda nelerin ne zaman değişeceğini ya da gelişeceğini.
İşte beklemediğim bir anda karşıma çıkan bu insan yaşam sevgimi daha da artırdı ve umutların tekrar yeşereceğini hatırlattı bana. Anladım ki sabretmek ve işi zamana bırakmak en akıllıca vereceğimiz bir kararmış. Umutlar tükenmiyormuş, tam tükendi dediğimiz anda karşımıza yeni bir umut, yeni bir ışık çıkabiliyormuş Evet, tekrar söyledim, nerden çıktın karşıma demiyorum, şimdiye kadar nerdeydin.
Merak edeceksiniz değimli kimmiş bu diye ya da iyilik meleğimi diye. Onun için sayfalarca yazabilirim ama söyleyemem kim olduğunu o sadece bende olacak ve onu ben bileceğim.
