İlk göçüm yetimlikti. Çocukken babasız kalan bir evin hüznüyle başladım yolculuğa. “Sonra” diye devam etmeye kalksam biliyorum ki unuttuklarım, aklımda kalanlardan daha çok olacak. Haksızlık olur, melüllenirim böyle olursa. Göç yolunun bende bıraktığı izleri düşünüyorum! Yaşananları anlatmak ne mümkün… Attığım her adım hayatın yükünü yükledi yetim omuzlarıma. Zamanın getirdiği çaresizliklere ise asla boyun eğmedim. Onlar yüklendikçe ben büyüdüm.
Ben büyüdükçe şükürlerim çoğaldı ve servetim oldu kitaplar dolusu. Her bir hecesi gözümün yaşı, gönlümün damlası… Coştu çağladı umman oldu.
Yetmişli yaşıma geldiğim demde, aklımın ve kalbimin müstesna yerinde baki kalan Hasan Kartari Öğretmenimi düşünüyorum. Yedi yaşımdayken yetim elimden tutan o güzel insanı unutmadım hiç. Bir o anlamıştı bendeki hali. Zaten kimim vardı ki ondan başka. Onun elleri arasında dolandım dünyayı. Minnet duygusuyla dolu yüreğimde taşıdım varlığını. Beraber gittik her bir yere. Omuzumda sazım, dilimde sözüm, gönlümde sızımla dünya bizim oldu. Bayrak dedim, Vatan dedim, Atam dedim, Yârim dedim, Evlatlarım dedim, kavim kardaşım, dostum yoldaşım dedim. Gezdim dinmek bilmeyen yürek coşkumla. Beraber yükseldik gönüller göğüne.
Vakit tamam olunca ömür takviminin son yaprağı düşüverdi. Göç günü gelerek onunda kapısını çaldı. Cismini yolcu ettiğim öğretmenimin varlığını her zaman kalbimde yaşattım. Dualarımı eksik etmedim, çekmedim elimi ellerinden.
Bir kere göçtü gönlüm aşka sevdaya. Döner mi hiç geriye? Kimi zaman köy toyunda, kimi zaman ecnebi yurdunda, kimi zaman cumhurun önünde, kimi zaman içimin yalnızlığında diyardan diyara çağladım durdum.
Ve sonra açılınca ebedi hayatın kapısı, yeniden göçümü yükledim sevenlerimin çiğinlerine. Tezce yol aldım sonsuzluğun şehrine.
Bu kaçıncı yola çıkışım, bu kaçıncı göç edişim? Dönülmez son yolculuğum.
30.11.2015/ANKARA.
