İkinci suçları; ya şiddet gördükleri ya da sefalet gördükleri evlerinden kaçmışlardır. Belki de aileleri tarafından sokağa atılmışlardır. Aç ve susuz, evsiz ve barksız yaşamaya mahkûm edilmişlerdir.
Çaldıkları her kapı yüzlerine kapanmıştır. Baktıkları her yüzden kötü bakış, yardım diledikleri her insandan kötü söz işitmişlerdir.
Soğuk betonlar, kutudan oturaklar, harabe yerler artık onların mekânıdır. İstemekle olmadığını görmüşler, sığınacak bir yer bulamamışlardır. Ve üçüncü suçları: ÇALMAK… Kalacak, barınacak bir yer yoktur. Onlar için sokaklardır evleri. Tek sorun vardır karın doyurmak. Ne çalarlarsa çalsınlar hep doymak için çalarlar.
Gün gelir o da yetmez. Soğuk geceler artık yerine gündüze de bırakır. Kış gelir. Isınmak bir işkence haline döner. Çalılan paralar artık tinere verilir. Tinerin etkisi ile suç potansiyelleri her geçen gün daha da artar. Adam öldürmeye, tecavüze kadar gider. Sokaklarda yaşamanın ezikliği vardır yüreklerinde. Bir de öfke; her şeye ve de herkese. Hiç kimseye güvenmezler. Hiç kimselerde onlara…
Artık bellidir isimleri: SOKAK ÇOCUKLARI…
Şöyle bir bakarız, ama sadece bakarız. Belki az biraz vicdana gelir ah vah ederiz. Hadi olmadı üç beş kuruş sıkıştırırız ellerine. İyi mi yaparız sizce? O para aç karınlarını mı doyurur, yoksa üşüyen bedenlerini ısıtmak, düşünmeyi unutturacak, hayal âlemine götürecek, gerçek hayattan soyutlayacak tinere mi gider?
Paramızı birçok şey için harcarız. Beğenmediğimiz yemekleri çöpe atarız. Sudan sebeplerle ailemizle kavga ederiz. Yatağımıza yattığımızda şükür bile etmeyiz. Çünkü: BİZ İYİYİZ…
Soğuk bir betonun üzerinde yatmanın tadını bilmeyiz. Ya da yıkıntılar içerisindeki harabeler de korkuyla yaşamanın tadını hiç bilmeyiz. Açlık mı? O bir tek Ramazan ayında olur o da anca akşama kadardır. Günlerce mideye girmeyen bir lokma ekmeğin mideye girdikten sonra ki tadı hele hiç bilmeyiz. Bir suç işlemesek bile herkes tarafından horlanmanın zevkini hiç tatmadık. Sebepsiz yere dayak yemedik. İşlemediğimiz bir suçtan ötürü polisler tarafından günlerce gözaltına alınmadık. Potansiyel suçlu yerine hiç konmadık. Sokakta yaşıyor nede olsa suçludur lafı bize hiç söylenmedi. Anne babamız hep yanımızda oldu. Yediğimiz önümüzde yemediğimiz arkamızda.
Bizler çok iyiyiz. Ama sokak çocukları değil. Adı üzerinde onlar potansiyel suçlu olan SOKAK ÇOCUKLARI. Bize ne ki onlardan her birine devlet sahip çıksın…
Ne büyük bir yara oysa her gün tanık olduğumuz ama çoğu zaman görmediğimiz bir noktaya değinmiş yazınız ve silinmeye yüz tutmuş insanlık onurunun kalbine saplanan ok misali kelimeleriniz.Ne acı bunca bolluğun teknolojinin varlığın içerisinde bir yerlerde insanlar açlık çekiyor ve kızamıyorum çalana o zamanda çünkü sistemin adaletsizliği herşeyi ilkel olduğu dönemlere geri götürüyor.
Ne yazık ki öyle Oğuz bey. Ve her ne hikmetse her şeyde yine devleti suçluyoruz. Asıl suçluların biz olduğumuzu unutuyoruz…
Katkınızdan dolayı teşekkür ederim.
Saygıyla