Para zaafı yani para için her şeyi yapabilirlik ya da menfaat köleliği günümüzün en çetrefil hastalığı. Paraya zaaf neden doğar, çok parası olanlarda da, hiç parası olmayıp borç paçasından akanlarda da bu kölelik görülmekte. Paranın efendisi olabilmek kolay değil ama paranın efendisi olabilenlerde ilginç bir tevazu ve cömertlik de bulunmakta. Paranın kölesi olanlar ise çoğunlukla tevazu yerine gösterişi, cömertlik yerine müsrifliği ilke edinmişlerdir.
Ben yaşam felsefesi olarak paraya kontrolü olmayan kişileri arkadaş olarak yanımda tutmam. Eskiden beri bu kuralımı hiç bozmamışımdır. Parayı kontrol edemeyen kişilerde gördüğüm en bariz özellikler yalancılık ve müsrifliktir. Yalancı ve müsrif kişilikli birini arkadaş edinmek zaten en büyük ahmaklıktır. Paraya köle olmuş birisi size her türlü ihaneti yapar. İhanet karakteristik elbisesi olmuş bir kişide yalan ve müsriflik hat safhadadır. Yalanla dolanla solucan gibi kıvrıla kıvrıla, fare gibi gündüz kaybolup gece ortaya çıkan bir tırtıkçı kişiliktir. Harcamaya alışmıştır ve aldatabildiği herkesi harcar.
Parayı efendisi yapmış olanlar başkalarına güven oluşturabilmek, aynı kuyuya onları da atabilmek için önceki kandırdıklarını sonrakilere harcarlar ve böylece bir kısır döngü oluştururlar. Bunlara ANAFORCU denmesindeki amaç da odur. Zihinlerde anafor oluşturup cep boşaltır sonra bir kenara atarlar. Bunlar yalan söylemek zorundadırlar çünkü içlerindeki altı kollu canavar ahtapot kuyunun dibinde insan yutmak zorundadır. O kuyuya bir kişiyi yuvarlayabilmek için de seçtikleri kör ve şaşkın kişilere gösteriş yapıp kuyuya yaklaştırmak zorunludur. Bu anaforcuların yalanlarına aldananlar kendilerini kısa bir süre içinde ahtapotun kollarında bulur. Artık pembe hayaller bitmiş acı gerçekler başlamıştır.
Dimyata pirince giderken evdeki bulgurdan olmak sözü ya da yağmurdan kaçarken toluya tutulmak sözü bu anaforculara rastlayan yol arkadaşlarının yaşadıkları kederli sondur. Aldatmak en usta oldukları alandır. En uzak durdukları iş emek vererek üretmek ve paylaşmaktır. Emeksiz terlemeden birilerinin ürettiğine leş kargası gibi konmak en büyük tutkularıdır. Emeksiz ekmeğin adı dinimizde ribadır ama o anaforcular bu işe ticaret derler ve ribayı ticaret kisvesine büründürür aldatırlar. Para zaafı bulunan kişilerin cinsiyeti, yaşı, inancı,siyasi görüşü, etnik kökeni, bedensel durumu ya da kabiliyeti, mesleği hiç fark etmez. Onlar anaforcudur ve adam harcamayı severler.
14 Mayıs 2012 Pazartesi
UĞUR ÖZALTIN
