Aslında dünya lideri, kür’e-i arzın adalet güneşi, efendileri, inkişafın dinamosu olması gerekenlerin düştüğü hale bakın! Bunlar insan değil ki, Müslüman olabilsinler. Kaldı ki, İslâm oldukları iddiasına muhatap devletlerin; Bu tarihi, şanlı ve şerefli referansa halel getirmemek uğruna “adalet-hukuk; suç ve ceza” hususunda çok dikkatli, ilkeli ve toleranssız gerekir…
Istılah da, (Kurban Bayramı’nda) sadece “harem-i şerif’te, yani Kâbe-i Muazzama da” Hac farizasını yerine getirenler kurban kesebilir. Bunun yanı sıra, İslâm ve imanın şartlarına mutabık bir hayat yaşama mecburiyeti de vardır. Yani: Kurban kesecek kimsenin evvelâ Hac mahallinde bulunması veya önceden ‘Hac farizasını yerine getirmiş kişi’ yani ‘HACI” sıfatını haiz olması şarttır. Sonra beş vakit Namaz kılması, Oruç tutması ve sair (güç ve imkânlarının yettiği) ibadetleri yapıyor, düzenli olarak İslâm’ı yaşıyor konumunda bulunması gerekir.
Vekâlet:
Alınan kurban’ın kesim esnasında bizzat başında bulunmak, duaya katılmak ve kesilen kurban’ın etinden mutlaka yemek biçimindedir. Yani; Kurban edilen hayvanı bizzat görmeden, kesimine nezaret etmeden ve etinden yemeden “kurban kesilmiş” olunmaz. Dernek, vakıf veya benzer kurum ve hayır kuruluşlarına “kesilmiş olan kurban”ın üçte ikisi veya tadımlık hariç tamamını vermek caizdir. Lâkin kesilecek hayvanı görmeden, bilmeden ve kasap’a el vermeksizin; Parasını verip gayrisine şahit olmaksızın vaki vekâlet geçerli değildir. Dinen caiz olduğu da iddia edilemez…
Akika, adak ve kefaret gibi haller dışında; Özellikle de, “Kurban Bayramına özgü bir ibadet” biçiminde algılanarak kurban kesmemek gerekir. Zira Kurban kesmek ancak Hacda farzdır veya aynı manada vaciptir. Peygamber Efendimizde Hac’da ilk kurbanlarını kesmişler ve bilâhare “kurban kesmeyi” ömürleri boyunca sürdürmüşlerdir.
Kur-an’ı Kerim, sadece hac yaparken kurban kesmeyi emreder.
Buna göre:
Kurban kesmek ancak, Hac (Kâbe/Mekke-i Mükerreme / Mescid-i Haram) da farz veya aynı manâda vaciptir. Bu iki terim, aslında aynı şeyi ifade eder. Bunun dışında kurban kesmek müstehap (Sevilmiş şey, yapılması sevaplı olan. Peygamber Efendimizin bazen yapıp bazen terk eylediği, farz ve vacibin dışındaki sevaplı işler. Sevaplı iş, nafile, mendup, fazilet, edeb, tatavvu) sünnetlerdendir. Hac’da kurban kesemeyenin; üç gün orada 7 gün döndükten sonra oruç tutması farzdır.
“Kurban kesmek, hac ibadetini yerine getirenler için bir vecibedir. Ancak Türkiye’de ‘zengin’lerin yerine getirmesi gereken bir ibadet biçimi olarak algılanmakta; Bununla birlikte, kurban etinin bir kısmının fakirlere dağıtılması kaydı şartıyla bunun (uygulamanın) hayırlı bir “gelenek” olduğu söylenebilir. (Prof. Dr. Ömer Özsoy, Prof. Dr. İlhami Güler)
“Kurban, haccı yaşayanların bayramıdır. İhramlanıp Arafat’ta gündüzleyen, Meş’ar’e doğru akan, Müzdelife’de geceleyen hacılar, ertesi sabah şeytan taşlar, tıraş olur ve ihramdan çıkar. Artık hac tamam olmuş sayılır. Arafat’ta yaşadığı muarefe, yani Rabbiyle tanış olma sınavından geçen, Meş’ar’de gece boyu kendi içine dönüp şuurlanma sınavı veren hacı, artık bayram sabahına tıpkı Ramazan Bayramı sabahı gibi bir tür çözülme ve serbestleşme ile girer.
İhramda iken tek bir kıl bile koparılmasına izin verilmez, bir yeşil yaprağı koparması yasakken, bayram sabahı bir canı, bir hayvanı boğazlamak üzerine vacip olmuştur. Hacının ihramı, bu anlamda Ramazanın orucuna benzer. Oruçlu Ramazan Bayramına dili çözülmüş; Hacı ise, Kurban Bayramına eli çözülmüş olarak girer. Kurban Bayramı sabahı, hacı’dan bir önceki gün yasaklananları yapması emredilir. Kıl koparamazken tıraş olması; Bir yaş yaprağı bile koparması men edilmişken kurban kesmesi istenir…
Eli çözülmüştür, Şeytanı taşlamaya da hak kazanmıştır artık… Müzdelife’de yaşadığı kalbi şuurlanma / bilinçlenme sırasında toprağı kazarak bulduğu taşlarla birlikte, eliyle ettiği / edeceği ne kadar kötülük varsa şeytanın yüzüne savuracaktır artık…
