Mesleğinin hakkını verenlere her zaman saygı duyarım. Bu sabah Habertürk televizyon kanalında Oylum Talu’nun programında Saffet Emre Tonguç’u zevkle izledim. 1966 doğumlu seyahat yazarı, rehber, tarihçi. Programı izleyenler rehberlik mesleğinin hakkıyla yapıldığında ne güzel bir meslek olduğunu ve sanat kültür alanında kişiye neler kazandırabildiğini anladılar. Saffet beyi mesleğini hakkıyla yaptığı için kutlarım.
Rahmetli babamın hep bize öğütlediği gibi, OĞLUM YAPTIĞIN İŞİ ÖNCE KENDİN BEĞEN BAŞKALARI DEĞİL ÖNCE SEN BEĞEN İÇİNE SİNDİR derdi. Bana çocukluk yaşlarımdan itibaren şunu öğretmiş babam. Halkın beğenmesini ilk tercihin yaparsan hiç kendini bulamazsın. Halk kuklası olursun. Ama kendi içine sindirerek beğendiğin çalışmalarda ustalaşır da eserler verirsen ve halk senin ustalığını beğenir de seni örnek alırsa ve seni ustalığınla yüceltir saygı gösterir severse işte bu başarıdır düşüncesini bende oluşturmuş. Rahmetli babam adaletli ve sosyal demokrat bir kişiydi. Eleştirelliği sadece kişiyi kırmak yada eksik kusur bulup moral bozmak niyetli birisi değil yanlışı fark ettirip doğruyu uygulamak yönünde tavsiye etmek şeklindeydi. O yüzden ben hayatım boyunca babamdan değil yanlış yapmaktan korktum. Babamdan dayak yiyeceğim korkusunu hiç yaşamadım ama yapacağım yanlışların sonuçlarını yaşamaktan ve çevreme yaşatmaktan hep korktum.
Rahmetli babam OĞLUM ASLANI ÖLDÜR AMA HAKKINI VER derdi hep. Yıllardır gördüğüm yaşadığım tecrübeler babamın ne kadar haklı olduğunu gösterdi. Aslanlar ölmekten korkmazlarmış meğer. Üç kuruşluk farelerin eline bin bir tuzakla düşürülmekten daha kahrolurlarmış. Adam gibi adamların kaderin cilvesiyle talihin oyunuyla aynen Hz Yusuf kıssasında anlatıldığı gibi beş para etmez soysuz soytarıların elinde yaşamları paramparça edildiğinde babamı anladım. Aslan fareye muhtaç kaldığında meğer bin defa ölürmüş.
Meşru meslekler meşru yollarla aslan ruhlu adam gibi adamlar tarafından yüceltildiğinde hayat bir anlam kazanıyor. Mutfak ve tuvalet arasında ömür tüketenlerin şu dünyadan alıp götürecekleri tek unvan vardır o da GÜBRE ÜRETİM PROFESÖRÜ. Bir de bu bedenselliğin ötesine geçip hayatın gönül bahçesine ve gül kokularına bülbül şakımalarına aşık kalplar taşıyan insanlar. Mimar Sinan o muhteşem eserleri yaparken ya da bir yazar bir sanatçı o muhteşem besteleri ruhunda pişirirken hiç halktan ya da kraldan ya da şundan bundan bir havuç beklentisi ya da sopa korkusu yaşadı mı ya da yalakalık yaptı mı ? Hiç zannetmiyorum. Ustalar iyi anılmak için kötülere karşı dik dururlar. Gübre profesörleri ise iyi yaşamak için eğilip bükülür hep solucan kalırlar.
Meşru her ne meslek olursa olsun hakkıyla mesleğini yapanlara hak ettikleri saygıyı gösterelim ki yarın çocuklarımıza bırakacağımız en güzel miras ALLAH KORKUSU VE HELAL LOKMA olsun.
14 Nisan 2012 Cumartesi
UĞUR ÖZALTIN
