Memleketimin hareketli havasını özledim.
Rüyamın içinde rüya gibi.
Narın içinde nar gibi.
Memleket içinde memleket gibi bir şey…
Ben buraların adamı değilim.
Kapana tutulmuş bir kuş gibi hissediyorum kendimi.
Yüreğim çağlıyor.
Mavinin içine kanatlarım acıyor.
Ben böyle oturup durmaya alışkın değilim.
Sis dağının esintisi beni bekliyor.
Pembe kanatlı kelebeklerin çiçeklere dokunuşu gibi,
annemin saçlarımı okşamasını özledim.
Onun için memlekete gitmem gerek.
Can kardeşim koyda sıcak kumların üzerine uzanmış
beni bekliyor.
Denizin içinde yapılan duaların nasıl kabul olacağını
öğretiyor bana.
Deniz, ah bu deniz!
Akşam üzeri, üzerimize ipekten bir yorgan gibi örtündüğünüz deniz.
Hatıraları, sohbetlerde demlendirdiğimiz deniz.
Dertlerimizi tek tek çakıl taşlarının arasına gömdüğümüz deniz.
Güneşin, denizin tuzlu suyunu, tenimizde ısıtıp ısıtıp, sonra tekrar denize dalmanın verdiği keyifli
o günleri hatırlıyorum.
Kim bilir biz nerede olacağız o zaman?
Aklıma geldikçe memleket özlemim dahada artıyor.
Rüya gibi gelir geçer gözünün önünden:
Yeşil çay bahçelerinde yapılan hoş sohbetler.
Yayla yolunda yük taşıyan çilekeş anneler.
Durakta araba bekleyen emekliler.
Pazar yerinde marul, pırasa vs satan köylü kadınlar.
Sabah seni uyandıran kepenk sesleri.
Başı boş gezen köpekler.
Birde Trabzon maçını seyretmek için saatler öncesinden yapılan hazırlıklar.
“Golll” diye yeri göğü inleten, uyuyan bebeleri uyandıran sesler.
Eh, nede olmasa doğup büyüdüğüm yerler.
Ekmeğini yediğim, suyunu içtiğim yerler.
Selamı bir hoş, şakası tatlı, ikramı bol, candan insanlar.
Ağlarsan üzülen, gülersem sevinen dostlar.
Buralarda, başına bir hal gelse, ta ötelerde can dostlarıma ulaşmak zor ama,
memleketimde “oy” desem, en azından on kişi üşüşür başıma!
Memleketimi nasıl özlememeyim.
