Duygularımız düşüncelerimiz asildir güven verir varlığımıza. İnancımız sağlam, şuurumuz yerindedir. Attığımız her adımın hesabını verecek kadar da yürekliyiz. Namerde boyun eğmedik şimdiye kadar, bundan sonrada eğmeyeceğiz.
İnsanlık adına olan doğruları rehber edindik kendimize. Belki sıkıntılar çektik, üzüldük, kırıldık belki ama asla eğilmedik. Kendini bilmez insanlık anlayışından, edep ve hayâ dan uzak olanların yalanlarına ve iftiralarına hiç itibar etmedik. Yaratılışın esaslarına göre bize uygun olanları yaptık.
Yardım ettik, iyilik yaptık ama asla başa kakmadık. İyi niyetimizin kötüye kullanılması yıldırmadı bizi prensiplerimizden. Her şeye rağmen özümüzü bozmadık, akıntıya gitmedik. Sırtımızdaki yük ne kadar ağır olursa olsun taşımaktan kaçmadık. Herkese göre iyi olamadık belki ama onların istediği gibi asla çamurlaşamadık. Yalan söylemedik, iftira atmadık kimseye. Velhasıl insanı insan gibi gördük, insanca değer verdik.
Fakat öyle acı durumlarla karşılaştık ki, insanlık adına utandıklarımızda oldu. Yaşadığımız sürece tecrübeler edindik, kimin ne olduğunu öğrendik. Üzerinde elbise olan herkesin insan olmadığını gördük. Onlar ki içi, dışı bir olmayan, sadece varlığı bilinen, sevgiden, saygıdan uzak bir kuru gölgedirler.
Bunlar insanlık gururundan uzak, kendine bile faydası olmayan birer hiçtir benim gözümde. Bunların haline gülüp geçmekten başka bir şey düşünülemez. Elinden tutup doğru yola götürmek istediğinde bile adice senin asil duygularını reddederler.
Sanki kendilerini üstün vasıflarda görüyormuş gibi böbürlenerek havalara girerler.
Ellerinden hiçbir şey gelmediğini bilirler aslında ama mayaları bozuk olduğu için iyiden doğrudan yana olmayı kabullenemezler nedense. Bunlar da ne ana baba sevgisi nede vatan millet sevgisi vardır. Başkalarına zarar vermekten, iftira atıp yalan söylemekten çekinmezler. Bunun içinde diğerlerinin nefretini kazanırlar.
İnançsız, şuursuz bir şekilde toplum içinde yer alan bu türlerin çevrelerine de zararları dokunmaktadır. İnsana her zaman layık olduğu değeri vermek elbet hepimizin görevidir. Görev olduğu kadar da en büyük arzumuzdur. Hiç kimse başka birini dışlamak, ya da onu hak etmediği yerde görmek istemez. Fakat bunlar bu ortamı kendileri yaratırlar.
İnsanlığa can kurban ama insan görünüp te özde insan olamayana ne diyelim ki. Bu kötü niyetteki kişiler dün ne ise bu günde aynıdırlar, zaman değişir, yaşlar değişir ama onlar değişmez. Yürekleri nasırlaşmıştır onların, şerden başka düşünceleri yoktur.
İnsan diye değer verdiğimiz fakat bu değere layık olmadıklarını gördüklerimiz tarafımızdan sevilmedikleri gibi kendileri de huzurlu olamazlar. Çünkü az da olsa insanda vicdan olduğu için yaptıkları rahatsız etmektedir onları. Bunlar kendilerine ışık tutanlara sırtlarını döndükleri için görebildikleri kendi karanlıklarıdır. Yaptıklarından ders alıp kendine düzen vermeyi de düşünmezler.
Karşımızda ki anlamasa bile iyilik yapmalıyız doğru olan budur fakat o insanların yaptıklarına bakınca değil iyilik yapmak nefretin en koyusu geliyor içimizden.
Olması gerekene baktığımız zaman karşımıza çıkan şudur; Birinin başaksının hakkında kötü düşünmediği, zararında olmadığı, samimiyet ve sadakat içinde yaşama arzusudur.
Bütün dileğimiz her insanın iyilik ve güzelliklerle bezendiği, güçlünün zayıfa yardım ettiği,”komşusu aç yatarken tok yatan bizden değildir” inancına sahip olduğu bir dünyada yaşamaktır. Söz açılmışken dilimiz döndüğünce anlatmalıyız doruları her insana. Her ne kadar değişmeseler de belki doğrudan nasibini alan çıkacaktır. Ama yinede herkes kendi değeri ile ölçülecektir. Verilen değer de o kadar olacaktır.
