Her şeyin mümkün olduğu bir mevsim var mı?
Kar yağmaya başlar önce kelebek gibi titrek ve tek tek. Sonra hızlanmaya başlar beyaz tanecikler. Ben hızlı adımlarla yürürken o yağar da yağar; yüzüme, gözüme girerek. Çok geçmeden yerler örtülür. Örtüldükçe kabarır bahçeler, caddeler. Doğa beyaz resim sergisine dönüşür. Akşam evde, ışığı kapatıp çok uzaklardaki ışıkların altında yağan karı izlerim. Gri bulutlu gecelerde, siyah beyazın cümbüşü ve uzaklaşan kutu kutu evlerden süzülen ışık huzmeleri sarar her yanımı.
Şehri, sokağı, bahçeyi sarmış sarmalamış. Konaklayacak, belli ki uzun yoldan gelmiş… Hoş gelmiş!
“Kar’ım tipim, boranım,
Meydan senin.” derim.
Biraz müzik, biraz kitap, biraz patlamış mısır, kış çayı ve telefonun sesi bize düşen.
Pencerenin bu tarafından bakan bir çift göz
Yoksullar yakacak derdinde, zenginler kayak yapmak için kar kalınlığı, kayak hocası, hayvanlar sığınacak mekân, ekmek kırıntısı peşinde. Kimileri için romantizm, kimileri için eziyet. Herkesin payına düştüğü kadar.
“Kış güçlüdür. Kışa yiğitlik olmaz.” derdi annem.
Ne zaman kar yağarken dışarı çıksam, kulağım ayağımın altında gıcırdayan kardan başka bir şey duymaz. Ayaklarımı dikkatli basarım. Karda yürümek zordur.” Şarkı sözlerini onaylayarak. Dışarıda akan hayatı gözlemlerim. Hızlı hızlı evine giden insanlar, kar üzerinden saçak altına yürüyen kedi, kartopu oynayan çocuklar, camları buğulanmış dükkânlar, nefes alıp verdiğimde çıkan buhar, buharla birlikte beyaz üzerindeki yaşama hissim.
Bazen öyle yorgun düşüyor ki yere, bu beyaz taneler. Koreografisini ve dokunduğu yerde bıraktığı rengi izlemek, karmaşık duygulara götürüyor insanı.
Herkes neden bu kadar seviyor diye düşündüğüm yağış. Her yer beyaz. Bu saflığı, temizliği, huzuru seviyoruz. Kendimizde, çevremizde aradığımız bir parça gibi. Öyle süzülerek, incitmeden düşen her tane bunu hatırlatmak için. Her şeyin üzerini örtmeye gelmiş gibi.
Yaz kolaydır. Beyaz sessizlik ise başka bir hikâyedir.
Zordur kışı yaşamak. Kar yağdığından beri bizim sokakta kedilere ve köpeklere yuvalar yapılıyor. Mama ve battaniyeler yuvalara taşınıyor. Sosyal medyanın vicdan örgütlenmesine yaradığını düşünüyorum. Öyle fotoğraflar paylaşılıyor ki hayvan sevgisi olmayanların bile gözlerinin dolduğunu görüyorum. Ne güzel bir his tarifi olmayan. Barınacak yeri olmayan kimsesizler için yapılan paylaşımlar da oldukça etkili.
Her seferinde “Okullar tatil mi?” diye kulaklar dikilir bu doğa olayında. Kar yağdı hop okul tatil. Oysa İsviçre, Kanada da, bu durumun olmadığını biliyoruz. İsviçre’de yaşayan yakınlarımdan duymuştum. “Kötü hava yok, sizi korumayan giysi var.” diye. Tek dileğim bu soğuk havalarda, ayak sayısı fark etmez hiç bir canlının üşümemesi.
Kar yağdığı vakitlerde insanların aklına ilk gelen, kışın yurt genelinde en çok mırıldanılan efsane şarkıdır Adamo ve “Her yerde kar var.”
Baş döndürücü bu beyaz güzellik, dıştan muhteşem, ama içten dondurucudur. Allah tüm dışarıda kalan, yolları kapanan tüm canların yardımcısı olsun.
Sevgiyle beyazlıklara…
