Enerji ve Tabii Kaynaklar Bakanlığımız son açıklamalarında 2012 yılında 530 milyon lira zarar açıklayan Türkiye Taşkömürü Kurumu (TTK)’nın durumunun sürdürülemez olduğunu ve çözüm aradıklarını ifade etmiştir.
Gerçekten TTK’nun durumu çok vahimdir. Bir an önce çözüm bulunması, bu israf ve yağmanın sona erdirilmesi şarttır. Zira;
1- TTK’nın son 5 yıldaki zarar toplamı 2,2 milyar liradır. Bu paranın 10’da 1’i ile Zonguldak’taki gemi inşaa sanayii canlandırılabilir. Binlerce işçinin tekrar işe başlaması sağlanabilir, önemli tutarda da döviz kazanılabilirdi. Yine aynı tutarın 5’te 1’i bile kömür madenleri rehabilite edilebilir, üretim çok ciddi miktar arttırılabilir, tüketilen kömürün yüzde 90’ına yakın bölümünün ithal edilmesinden kurtulunabilirdi. Kuruma 2.35 milyar lira sermeye aktarımına gerek kalmayabilirdi.
2- TTK’nin 5 yılda ürettiği kömürün piyasa değeri 1 milyar lirayı bile bulmamaktadır. Zararı ise bu rakamın 2 katıdır.
A) bir ton kömürün maliyeti 571 liradır. Bu maliyetin yüzde 75’ine denk gelen 420 lira personel gideridir. Satış geliri ise sadece 194 liradır. Yani ton başına 377 lira zarar söz konusudur.
B) kurum tam bir ‘aşırı istihdam’ ve ‘sömürü’ örneğidir. Sendikanın baskısı ile 2000 yılında 4 bin; 2009-2010 yıllarında da 2 bin yeni işçi alınmıştır. Ancak işçi başına üretim 174 tondan 149 tona düşmüştür.
C) kurum, zarar eden özel ve kamu firmaları arasında Türkiye ikincisidir.
D) kaç işçinin yeraltına girmediği, yerüstünde ve çalışmadan ücret aldığı da ayrı bir inceleme konusudur.
Bu yüz kızartıcı tabloya rağmen genel maden iş sendikası, “işçi sayısı artarsa üretim de artacaktır” masalı ile 3 bin 500 yeni işçi alınması için bastırmaktadır. Korkarım ki, iş; devamlı olarak sendikalara şirin görünmek isteyen çalışma Bakanı’na kalırsa, sendika başarılı olabilir. Ülke sırtındaki kambur daha da büyür. Ancak gayretlerini sempati ile takip ettiğim sn. Taner Yıldız’ın bu tuzağa düşmeyeceğine inanıyorum.
Sayın bakan; inanıyorum ki, bu 1 liralık hasılata karşı 2 lira zarar eden tüm satış gelirleri ile personel giderlerinin ancak yüzde 46’sını sağlayan TTK’yi iyi analiz edecektir. Üretim artacak masalını, örnekler önünde iken, yutmayacaktır.
Önünde (yine kendisine bağlı) Türkiye Kömür İşletmeleri (TKİ) örneği bulunmaktadır. Zira:
3- TKİ’de, son beş yılda işçi sayısı 8 bin 199’dan (yüzde 44’lük azalma ile) 4 bin 575’e inmiştir. Üretim ise yüzde 12 artışla 29,8 milyon tondan 33,3 milyon tona yükselmiştir.
A) işçi başına yıllık üretim 3 bin 634 tondan, 7 bin 278 tona çıkmıştır. (TTK’de bu rakam sadece 149 tondur. Fark 40-50 kat arasındadır.)
B) TKİ’nin karı, beş yılda 18 milyon liradan 860 milyon liraya yükselmiştir. (47 kat artmıştır.) Kurum, karlılık açısından Türkiye 3.’südür.
C) Bu müthiş fark, yönetim anlayışlarından doğmaktadır. TKİ yönetim, çok güzel örnekler sergilemektedir. Verimliliği esas almakta, sendikanın oyuncağı olmamaktadır. (Türkiye’de hangi kurum sendikaya boyun eğmemiş ise başarılı olmuştur. TKİ, THY vb. Gibi. Hangileri, sendikanın boyunduruğu altına girmiş ise müthiş zararların altında ezilmiştir; tıpkı TTK, DDY gibi)
TKİ, birçok konuda özel sektörden hizmet almakta, maliyetleri çok ucuza getirmekte, üretimi misliyle arttırmaktadır.
D) Sayın bakanımız çok iyi bilir ki, sendikaların üretim ve kar artışı diye bir derdi yoktur. Tek istekleri, saltanatlarının devam etmesi, üye sayısının artması, çar çur ettikleri gelirlerin yükselmesidir. Hiçbir zaman yapıcı olmazlar, çare üretmezler. Devamlı olarak gerginlik çıkarırlar. Hatta (bazıları) devlet ve millet aleyhine her türlü faaliyette aktif rol alırlar; kızıl flamalar altında yürümekten, 1 Mayıs’ları rezil etmekten sıkıntı duymazlar.
Şahsi inancım; TCK’nın tasfiye edilmesi, TKİ’nin bir alt birimi olarak yeniden örgütlenmesidir. Nitekim demir-çelik sektöründe bu uygulama, başarı ile gerçekleştirilmiştir.
Önemli not: Türk- İş Başkanı’nın ifadesine göre, 30 yıl önce nüfusu 45 milyon olan Türkiye’de, sendikalı işçi sayısı 2,5 milyondu. Bugün, 76 milyonluk ülkede 700 bin sendikalı işçi bulunmaktadır. Yani, ektiklerini biçmişlerdir. İşçinin güvenini kaybetmişlerdir.
