Sayın Başbakan ve Sayın Ekonomi Bakanı devamlı olarak yerli marka otomobil üretecek bir ‘babayiğit’ arıyorlar. İnanılmaz teşvikler gerekçeler vaad ediyorlar.1- Şahsen bu ısrarın gerekçesini anlamakta güçlük çekiyorum. Ayrıca İstanbul Holdingleri içinden, böyle bir babayiğidin çıkacağına da hiç ihtimal vermiyorum. Zira bu holdinglerde hakim olan zihniyet; ithalat yapmaktadır. En fazla montaj sanayine iltifat ederler. İşin zahmetini, ülkeye kalacak katma değerini değil, kolay elde edilecek astronomik karını düşünürler.
a) Zaten, halkımız a biraz zenginleşince hemen dejenere olur, “Ne oldum” budalasına döner. Yerli mala yüz vermez, ille de yabancı marka olsun ister. Neticede Türkiye bir ithalat cennetine dönüşür. Ödemeler dengesi açığı devamlı yükselir. İhracatın ithalatı karşılama oranı da devamlı düşer.
Büyükler engelleyebilir
Örnek ortadadır. Yabancı araç ithalatı (hem de en lüks ve pahalıları dahil olmak üzere) geometrik dizi ile artar. Bu kadar yüksek ithal vergilerine rağmen fren tutmaz. Kaçak girenler, her türlü hileye başvuranlar ise ayrı bir konudur.
b) Türk ekonomisine hakim olan holding ve kartellerin sahip oldukları medya gücünü de kullanarak her türlü engelleme ve karalamayı yapacaklarını da hesaba katmak gerekir.
Lütfen 27 Mayıs sonrası “Devrim” macerasını hatırlayalım. Merhum Cemal Gürsel (kasten) mahcup edildi. Araç, yarı yolda stop etti. Zira benzin konmamıştı. Aylarca olay mizah konusu yapıldı. Projenin rafa kaldırılması, ithalatın devamı sağlandı. Hiçbir medya organı Gürsel’in diğer ‘Devrim’ otosu ile yola devam ettiğini yazmadı. Ortada başarısızlığın değil, sabotenin söz konusu olduğu dile getirildi.
c) Bu arada Koç grubu yetkililerinin konu ile ilgili beyanlarına dikkatinizi çekerim. Nasıl da aşırı tepki gösterdiler. Kartel medyası da hemen muhalif tavrını aldı.
Al asını yaparız
2- Türkiye, yerli marka otomobil yapamaz mı? Alasını yapar. Yeter ki arzu edilsin. Yeter ki ülkemizde hakim olan yabancı ve yerli kartellerin hegemonyası ve kamuya olan hakimiyeti sona erdirilsin. Rüşvetler önlensin. Sivil ve askeri ihaleler tam anlamıyla şeffaf hale getirilsin. Ciddi, titiz bir denetim sistemi kurulsun. Özellikle namuslu bir düzen gerçekleştirilsin. Aracıların, çantacıların, komisyoncuların, iş ve ihale takipçisi tiplerin önü kesilsin. Partililerin, yandaşların, sivil ve asker emeklilerinin eski ve yeni milletvekillerinin, kulüp başkanlarının velhasıl tüm çıkar mihraklarının köküne kibrit suyu ekilebilsin. Merkezi ve mahalli yönetimlerin ille de yabancı malı almalarına izin verilmesin. Mesela Türkiye en büyük otobüs üreticisi ülkedir. Ama belediyeler hep yabancı markaları tercih ederler. Milli firmalara sırt çevirirler. Ankara’da buna göz yumar, destek verir, engel olmaz.
3- Ancak bir hususu da önemle hatırlatmak isterim. Türk markası otomobil üretmek gerçekten şart mıdır? Rantabl mıdır?
Bu mesai, bu teşvikler;
a) Savunma Sanayine (Uçak, helikopter, tank. Kirpi, füze vb. üretimi),
b) Gemi inşa sanayine (Krizden önce bu sektörde Dünya’da ilk 5 arasında yer almaktaydık),
c) Nano teknoloji, moleküler biyoloji, nükleer fizik, genetik, ilaç sanayi, makine tasarım, bilgisayar üretimi ve yazılımı, bilişim vb. sektörlere yönlendirilse daha iyi olmaz mı?
Önemli olan yüksek teknolojiye sahip olmak, katma değeri yüksek ürünlere ağırlık vermek, böylece hem istihdam hem de ihracat potansiyelini yükseltmektir. Niçin, cep telefonu, bilgisayar vb. ürünlerin ithalatı için milyar dolarlar ödüyoruz. Bunları çok daha ucuza ve kaliteli olarak yapacak çok sayıda firmamız mevcuttur. Ama ne hikmetse ihalelerde dışlanmaktadırlar. Bu hedefleri gerçekleştirirsek övünmeye hak kazanabiliriz. Yoksa “IMF’ye borcumuz kalmadı” masallarına sığınırız. 2002’de toplam 129 bin 592 iken 2012 sonunda 336 milyon 863 bin dolara yükselmiş dış borç tutarını gözden kaçırmaya uğraşırız.
