Yaşamanın bir hayal olduğunu düşünürüz pek çoğumuz. Gelecek için hayaller kurar, geçmişi istediğimiz şekilde yorumlarız. Değiştirmek isteriz hayat düzenini gönlümüze göre, bir öncekinin bir sonrası olduğunu kabul ederiz. İçimizdeki yaşama sevdası ve beklediğimiz umutlar yeni hayaller peşinde sürükler bizi.
Yığınla kalabalığın içerisinde kendimizi yapayalnız hissettiğimizde, içimizdeki o boşluğu doldurmanın kısa yollarını ararız bulur muyuz, bulamaz mıyız belli olmaz.
Her güne yeni bir umut, yeni bir heyecanla başlarız. Her şeyin kötü gittiği anda sanki biri bir ışık tutar bize kararmış olan ufkumuz yeniden aydınlanmaya başlar. Her şeyin değerini, kıymetini daha iyi bilmeye çalışırız.
Geçmişin bıraktığı izleri silmeye çalışırız. O karanlığımızı aydınlatan nur bize ait olsa da, olmasa da ayrılmak istemeyiz ondan. Bir türlü adını koyamadığımız, tarif edemediğimiz bir huzur dolar gönlümüze onu gördükçe, hissettikçe.
Hayatın anlamını yeniden öğrenmeye başlarız öfkeleri ve isyanları bir tarafa bırakıp yaşamdan daha çok zevk almaya başlarız. Kendimizi sıradan biri olarak görürken değer verildiğimizin farkına varırız. O zaman daha sıcak duygular doldurur içimizi.
İnsan ömrünün sınırlı olduğunu düşündüğümüz de karşılaştığımız ve hak etmediğimiz olumsuz davranışlar karşısında bile sabrımız zorlar her şeye rağmen hoş görmeye çalışırız.
Seni hayata bağlayan kişi ile içebildiğin bir bardak çayın bile keyfine doyum olmadığını anlarsın. Çekilmez gibi gelen yaşam mücadelesine daha sıkı sarılır, hayatı daha çok seversin. İçinde bulunduğun sorunlar bile ağır gelmez artık.
Karşındaki ile paylaştıkça daha kolay çözüm yolları bulursun. Önemli olan o paylaşılacak kişinin olması hayatında. Ve onun uzakta ya da yakında olması da fark etmez.
Paylaştıkça hayatın güzelliklerini ruhunun ne kadar yorulduğunu fark edersin.
Her gün yeniden özlersin onu sanki aradan yıllar geçmiş gibi. Onun her bakışında başka bir mana olduğunu yeniden düşünürsün.
Masum yüzün de gizlenen hüznü okumaya çalışırsın satır satır. Orda görürsün geçmişin silinmeyen izlerini. Onun için dilek tutarsın içinden şöyle olsun, böyle olsun diye. Yokluğun da onu aramak, hayal etmek bile mutlu eder seni.
Yaşam içinde her şeyin bir anlamı olduğunu bütün varlığınla kabul eder onu daha çok sevmeye başlar ve sahiplenirsin. Unutur gidersin bin bir yerinden kırıldığını, hiç kimsenin ulaşamadığı hedefler seçersin kendine, ben iken biz olursun.
Biliyor musun bu gün daha çok iyi anlıyorum seni ve senin yokluğunu. Her önüme gelene al gönlüm senin demediğim gibi, senin yerini doldurabilecek birini bile düşünmedim hiç. Gözlerimin yokluğuna da alıştığını sanma sakın her yerde seni görüyorum. Sensiz olamayacağımı daha iyi anlıyorum.
Bir insanın karşısındakini nasıl gördüğü, nasıl bildiği ya da nasıl değerlendirdiği hiç önemli değil. O seni nasıl istiyorsa öyle görsün, nasıl isterse öyle hitap etsin, hatta son derece basit ve değersiz görsün önemli olan senin onu nasıl bildiğin değil midir?
Eğer seni başka şekilde görüyorsa bil ki bunu isteyerek söylemiyor kim bilir beklide ikiye bölemediği içindir. Aslında karamsar olmamak lazım, eğer nefes alıyorsak her gün yeni bir umuttur. Bunu unutmamalıyız.
