Sevdiklerimizle yaşadığımız, acı ve tatlı günlerin bitmesini hiç istemeyiz. Ancak bu rüyanın hep böyle süreceğini ve sonsuzluğa kadar yaşayacağını zanneder, bir gün karşılaşacağımız “ Ayrılık” sözcüğünü, kendimize hiç yakıştırmayız. Birden yok oluş ve alınan kararların ardından gelen ayrılıkla, gözyaşlarınız yanaklarınızdan süzülüverir. Titrek ve şaşkınca, sevdiklerinizi belki sonsuzluğa, belkide yaşamın içine bırakıverirsiniz.
Hepinizde olduğu gibi, benimde hayatımdan, yüreğimi yakan, kalbimin en güzide yerine gömdüğüm ayrılıklar olmuştur. Çalışma hayatı, evimizdeki yaşamdan bile çok zaman ayırdığımız, ekmek kavgasını verdiğimiz mekânlardır. Her ne kadar, “hiyerarşi” denen resmi ortam olsa da, aslında karşılıklı iyi ilişkilerle, iş arkadaşlarınızla dost, hatta ondan da öte belkide kardeş oluverirsiniz. Artık dört duvar arasında, sırlarınızı, üzüntülerinizi ve neşenizi birlikte paylaşırsınız. İşte benimde 1996 yılında geldiğim iş yerimde, arkadaşım, yöneticimiz, Sezin Batı’yı kendisinin aldığı emeklilik kararı ile “Bundan sonraki yaşamında, başarılar ve mutluluklar dileyerek” özgürlüğüne uğurladık.
Arkadaşımız, aydın ve ileri görüşlüydü. Yaptığı işin en iyisini yapmaya çalışan, yanında çalışanlara saygı ve sevgisini eksik etmeyen, bilgisini paylaşan ve Türk kadınının nasıl olmasını gerektiğini gösterendi. Ayrılık günü siyahlara bürünmüştü. Son çikolatasının tadı damaklarımızda belli-belirsizdi. Alkışlar arasında takdim ettiğimiz kırmızı gülleri bağrına basıp, arabaya bindiğinde, titrek ve yeni yaşamının belirsizliğinde ürkekti. Arabanın yan aynasından, çalıştığı binayı izledi. Aynada, gittikçe küçülen binayı nokta gibi görüp, kaybolmasını, güneş gözlüğü ardında gizlemeye çalıştığı gözyaşlarında saklamaya çalışsa da, beceremedi. Arkadaşlarına bakıp, metronun merdivenlerine kadar el sallayıp, yılların bitişi gibi, aşağıya doğru süzülüp kaybolmuştu.
İşte bu, “Ayrılık” sözcüğünün ta kendisiydi! Ve ardından bakakalınan iç geçirmelerle yaşanmış anıların güzelliği film şeridi gibi geçip gitmişti. Tıpkı yaşamın eriyen zamanı gibi…
Yaşamda, yaptıklarımız ve yapacaklarımız ile fani dünyada “ hoş bir seda” bırakabildiysek ve en önemlisi de, iç huzurumuzla, sonsuzluğa doğru giden yolculuğumuzda “ Ne mutlu bize” diyebildiysek…
Ve odamızın eksilen sessizliğinde, emekli olan arkadaşımızdan telefonuma gelenmesaj;
“ Kırımızı güller karşımda,
Ben ise, ağlıyorum…”
Tüm ayrılıkların yine de böyle olması dileğiyle…
