Ayrılıklar, hasretlikler derin izler bırakır insanda, hasreti, özlemi unuturum sanırsın ama asla unutamazsın sadece kendini avutursun. Ne silip atabilirsin ne aklından çıkarabilirsin.İstersin ki her şey gönlünce olsun ama oda olmaz bir türlü ya bir söz kırar incitir seni ya da paramparça eder yüreğini. Fakat ne olursa olsun yine senden bir parçadır ve yine sendedir. Buraya kadarmış diyemezsin asla.
Sol yanında ince bir sızı belirir. Dalgın dalgın baka kalırsın uzaklara rengin soluk, boynun bükük. Sana uzanmasını istediğin bir el arar gözlerin. Sıcaklığını hissedecek, gönlünü ferahlatacak fakat o el uzanır sana sen dokunmadan geri çekilir.
Kime nereye ait olduğuna karar vermek istersin, veremez iki arada kalırsın.
Sende derin bir yaradır o, ne unutulur, ne de unutmak istenir. Sadece açılan yaranın üzeri küllenmiştir. En zayıf anında açılıverir, sancısı yeniden başlar. Derdini herkese açamazsın, herkes bilmesin istersin ama kemirir içini sinsi bir şekilde. Neler yapabileceğini düşündüğünde elinden bir şey gelemediğini ve çaresizliğini görürsün.
Yaşanan en küçük ayrıntı bile takılır kafana, bir an için ne güzelmiş yaşananlar dersin, hayranlığını ve sevgini gizleyemezsin, sen karanlıklar içindeyken bir ışık doğar gönlüne ve sanki bir nur saçılır üstüne. Sessizliğe bürünmüşken bütün bedenin bir çığlık kopar yüreğinden dökmek istersin hepsini ne varsa içinde.
O an için hiçbir şey düşünmek istemezsin, ne sorunlarını nede sıkıntılarını. Onunla unutmak istersin her şeyi. Öyle kaptırırsın ki hayatın akışına kendini ne başına açılacak dertler umurunda olur, ne de daha çok kırılacak kalbindeki sonradan başlayacak olan sancıları.
Sonra sevmeyi yeniden öğrendiğinin farkına varırsın, ardından hiç sevilmediğini düşünürsün. En acı olanda bu değil midir sevilmeden sevmek her şeyi. Bin bir soru gelir aklına o zaman başlarsın cevap aramaya.
Seçenek belli olduğunda ise geriye dönüp kendini sorgularsın. Sonra unuttuğun ve en önemli bir şeyi hatırlarsın. İnsan hayatında bazı olayların sorgulanmadan yaşanmasının gereğine inanırsın. Ama insansın her şeyin insanca olmasını istersin, karşındakinin incinmesine, üzülmesine gönlün razı olmaz.
Bütün bedenini saran umutsuz bir bekleyişin ardından omuzlarına binen ağır yükün altından kalkamaz çırpınır durursun.
Bir yandan kendini düşünmek zorundasın, bir yandan taşıdığın sorumlulukları. Nereye, kime ait olduğuna karar veremezsin sanki iki ateş arasında kalmış gibi.
Yanında iken mutlu olduğun insanları ararsın bulamazsın, başındaki her buhranı onunla paylaşmak istersin yapamazsın. Çaresiz sığınırsın kaderine.
Kendinde aradığın suçluluk ya da sorumluluk duygunu zorlarsın ama bunu sen bilirsin sadece karşıdaki seni hep kendi gibi sanıyor da öyle olmanı istiyorsa işte o zaman sen yine suçlusun. Ya sen kendini anlatamadın ya da seni anlayamadılar. Doğru olan hangisi asıl mana burada gizli.
Hani demiştim ya hayatı bazen sorgulama dan,rast gele yaşamak diye maalesef oda olmuyor bir türlü. Şartların ve sorumlulukların yine öne çıkıyor.
Fakat her ne olursa olsun insanın olmak istedikleri ile olması kadar güzel bir şey düşünülemez. Ne gecenin ayazı ne de karanlığı korkutur seni. Yine beklersin gidenleri umut ve sevgi ile. Beklemenin ne kadar anlamlı olduğunu her bekleyişte yeniden öğrenirsin.
