Ah şu havalar… Şu havalar yok mu? Bir şeylerden kurtulmak için çabalayan, bir yerlere ulaşmak için koşan şu havalar. Yaşanmış hiçbir anı uzak tutmayan havanın ahengi,
sanki hüzünlü zamanları hatırlatmaktan yana. Ilık, sessiz ve yumuşak… Süt renkli ipek gökyüzü sanki sessizce ağlıyor. Pak niyetli bir kuş konduğu kuru dalda yapa yalnız, göç etmiş sanki bütün kabilesi. Yalnızlar parkında sallanıyor zamanın salıncağı bir ileri bin geri. Seyirlik manzaralar akıyor asfalt nehirlerden. Oysa kaldırımlarda telaşlı koşan adımlar yalnız. Kaderin ördüğü sökülmüyor yazgımızdan. İşte o vakit susuyor gonca gülüşler. Hatıraları hatırlamak yaralıyor gönülleri, zihnin aynasına bakmaktan korkuyor kendini bilenler.
Kederin mevsimi, gönüle hüzün düşünce başlar. İşte o vakit bu dünyada olmayan bir huzuru özler oluyorum. Geldiğim günden beri hasretinde olduğum o leziz huzuru… Daha önce hiç tatmasam da, ölümün tadı yayılıyor dudaklarımda. Sonra dünyaya bakıyorum, birlikte geçirdiğimiz zamanlar geliyor aklıma. Susuyorum işte o vakit. Gözüm yine dalıyor âlemi seyre. Yağmur tanesi düşüyor saçlarıma, sonra sağanak çağıl çağıl. Çatılar ıslak, çimenler ıslak, asfalt ıslak, makber ıslak, makbere bakan göz ıslak. Damlıyor asumanın göz yaşları. Mana yüklüyor her bir şeye. Dallar ıslak, yapraklar titriyor ürkek, dallarından ha düştü ha düşecek. Bülbül terk eylemiş aşkın terennümünü, aşkın sebebi kırmızı gül yalnız. Bin dür dizilse de gerdana sinedeki gönül yalnız.
Okunmamış şebnameler gibi saklı şimdi her şey. Meğer aşikar olan hiçbir şey hakikat değilmiş. Ne çok sır saklıymış bilinmedik düşlerde. Ve şahidiymiş bu havalar bütün bunların. Penceremde seyrediyorum gri bakışlarını. O da bana anlatıyor şimdi bende sakladıklarımı. Acıyor muyuz tükenenlere, yada yarım kalanlara, yada hiç başlayamayanlara bilmiyorum. Öylece bakıyoruz gri gözlerle bir birimize, hiçbir şey söylemeden dertleşiyoruz çığlık çığlığa.
Ben halden hale savrulurken İbnü’l vaktin kahramanları, erenleri selam olsun sizlere.
2015
