Aslında konuya nerden ve nasıl başlayacağımı hiç bilmiyorum. Kurmaya çalıştığım bazı cümleler bana sıradan ya da çok sık kullanılan bayatlamış hiçbir anlam ifade etmeyen kelimelerden oluşuyor. Gerçi hoş kelimelerim anlam ifade ediyor ama okuyanın gözünde boş cümlelermiş gibi gözüküyor. Çünkü kurmak isteğim cümlelerim hep herkesin, bildiği, sürekli kullandığı kelimelerden oluşuyor.
Hal böyle olunca elimde çayım bilgisayarımın başında düşünmekle geçiyor zamanım. Oysa kelimeleri süslememe hiç gerek yok. Doğrudan anlatayım desem o da okuyanın sıkılmasına neden olur diye kendimle cebelleşip duruyorum.
Kendime neden bu kadar işkence ettiğimi inanın bende bilmiyorum. Ve daha fazla uzatmadan konuya girmek istiyorum.
Bu aralar bahar çarpması denen olayı yaşıyorum. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Daha önce zamanla yarışırken bu sefer zaman geçmek bilmiyor. Bu kötü bir durum. Ama ben her olumsuzluktan bir olumlu sonuç çıkarmayı biliyorum. Nitekim yine öyle oldu. İki gün boyunca kendimi eve kapattım. Bunda ruh halimin yanı sıra yağışlı havanın etkisi de var.
Evde otururken bir çok şey için kendimi zorluyorum. Gündemi takip etmek de bunlardan bir tanesi. Zoraki de olsa gündemi takip ederken. Bir an da kendimle yüzleştim. Hepimiz adına kendimle yüzleştim….
Gerek dünya da, gerekse ülkemizde olsun bir çok kötü olay yaşanmakta. Savaşlar, işkenceler, hırsızlıklar, dolandırıcılar, katiller, eşine ve çocuklarına eziyet edenler vs… Bunları her izlediğimizde ah vah ediyoruz arada canımız sıkılıyor, bazen küfür ediyoruz ama sonrasında gündelik yaşamımıza kaldığımız yerden devam ediyoruz. Sonra eş dost muhabbetlerinde konuşuyor, tartışıyoruz. Sonucun da ya bir suçlu arayıp buluyoruz, ya da psikolojik sorunları var diyip işin içinden çıkıyoruz.
Gelin bir de buna farklı açıdan bakalım. Birilerini suçlamak yerine, birilerini hasta adam kabul etmek yerine daha geniş düşünelim:
Biz insanlar kadın erkek fark etmeksizin bencil yaratıklarız. Hep kendimizi düşünüyor, hep kendimiz için yaşıyoruz. Ama en çok yaptığımız şey: KENDİMİZİ İFADE ETMEYE ÇALIŞMAK, ,ASLINDA ONLARDAN NE KADAR ÜSTÜN OLDUĞUMUZU GÖSTERMEK…
Bunu bazen iyi ve başarılı şekilde yaparken, genel olarak bu bir savaşa dönüşüyor. Yalanlar, entrikalar, kavgalar, küfürler, dayaklar, işkenceler ve cinayetler arkasından geliyor… Kişi burada kendinden başka bir yaratığa dönüşüyor…
Bu bahsettiğim birinci faktör. İkinci faktör ise; bizler hayalleri ile yaşayan insanlarız. Ben hayal kurmam diyen insan çok büyük yalan söylemiş olur. ufacıkta olsa hayallerimiz vardır. Üstelik sevdiğimiz, sevmediğimiz, kızdığımız, kıskandığımız her şeye karşı… Ve bilinenin aksine bol kitap okuyan, film izleyen insanlarız. Kendimiz onlara çok çabuk kaptırırız. Yaşadığımız dünyanın gerçek olduğunu unutup bir hayal dünyasında yaşamaya başlarız. Dünyamızı el birliği ile kendimize zehir ederiz. Bir çoğun izlediği çizgi filmden etkilenip balkondan atlaması, ölen bir dizi kahramanı için gıyabi cenaze namazı kılınması, dizide kötü eş olan adamın gerçek hayatta görüldüğü yerde dövülmesi en basit örnekleri…
Toparlamak gerekirse; bizler hayal dünyasında yaşıyoruz. Hayallerimizin altında hep kendimizi ifade etme çabası var. Güç gösterileri, cinayetler, kavgalar ve buna benzer olayların altın da hep bu nedenler var.
Yaşam standartlarıymış, psikolojik sorunlarmış, aile yaşantısıymış hepsi birer bahane…
Hz. Ali’nin bir sözü var: İNSANLAR UYURLAR, ÖLÜNCE UYANIRLAR!!!
Bizim durumumuz gerçekten bu. Yaşanılanlardan hiçbir zaman ders almıyoruz. Geçmişimizle yüzleşmiyor, tarihten sıkılıyor, hep bugüne odaklanıyoruz. En güçlü, en akıllı, en zeki, en çalışkan, en çok sevilen, en çok korkulan, en çok saygı duyulan, en zengin olan, en çok peşinden koşulan olmak için yapmadığımız hata kalmıyor. Kendimize zarar verdiğimiz gibi çevremizde ki herkese zarar veriyoruz.
Dünyayı hem kendimize, hem başkalarına zehir ediyor, dünyayı yaşanmaz bir yer haline getirmek için elimizden geleni yapıyoruz.
Oysa en basit olan şeyi: kendimiz olmayı başkalarını önemsememeyi öğrenip hayatımıza geçiremiyoruz. Sadece konuşuyoruz…
