Hiç bir şey öğretemedi,
bu “virüs” kadar, bize,
özgürlüğün ne demek olduğunu…
Deccal diyorlar,
işte geldi deccal!
Bugün cumartesi, günlerin kralı.
Hafta sonu herkes bir yerlere hazırlanıyor.
Ben de alıp başımı gideceğim bir yerlere.
Aaa, o da ne “virüs”
– Dur gidemezsin,
gir odana.
Adamın biri Nasrettin Hoca’ya uğramış…
Sıkıntılı olduğu her halinden belli ya anlatmaya başlamış…
– Hocam ne olur derdime bir çare bul. Evim çok dar. Dört çocuk bir hatun, tek göz odaya sığamıyoruz. Bunaldık vallahi…
Hoca dinledikten sonra “Hallederiz, sen merak etme” demiş.
Sonra da ona şu tavsiyede bulunmuş:
-Sen bu akşam keçiyi de odaya al.
Adam şaşkın… Lakin Hoca’nın tavsiyesini tutmazsa olmaz.
Akşamleyin hanım ve çocukların şaşkın bakışları arasında keçiyi odaya almış.
Ertesi sabah olur mu?
Olmuş… Adam telâşla hocanın kapısını çalmış
Ve:
– Hocam, biz altı kişi bir odaya sığamazken bir de keçiyi aldık. Sabahı zor ettik.
Hoca pamuk sakalını sıvazladıktan sonra şöyle demiş:
– Bu akşam eşeği de odaya al!
Zavallı adam, söylenerek eve gitmiş. Akşam olunca eşeği de odaya almış.
Ertesi sabah, alacakaranlıkta hocanın kapısına dayanmış…
– Hocam bittik biz. Odada dönecek yer kalmadı.
Hoca yine sakin:
– Bu akşam da ineği odaya al ve iki gün sonra gel.
Adam çıldırmış… Lakin Hoca, “Git hadi sözümü tut” diyerek göndermiş adamı…
İki gün sonra adam bitkin bir halde hocaya koşmuş:
– Hocam perişan olduk! Çoluk çocuk uykusuz kaldık.
Nasrettin Hoca, “Git şimdi, içeriye aldığın hayvanları dışarıya çıkar” demiş…
Adam sevinçle eve koşmuş.
Hayvanları dışarıya çıkarmış.
Ardından tekrar hocaya gelmiş:
-Hocam kusura bakma, benim oda saraymış da haberim yokmuş. Sayende öğrendim. Allah senden razı olsun!
Bizim oda ne kadar genişmiş de fark edemedim.
Bugün cumartesi.
Balkona çıktım.
Hava güzel, manzara ne harikaymış!
Yusuf Yılmaz
