Hayat bizi bir kuru yaprak gibi sürükleyip götürüyor, sonunu bilmediğimiz yerlere doğru. Sürüklenirken nereler takılacağımızı, nerelerden tutunacağımızı bilmeden. Adına hayat dediğimiz ve ne kadar olduğunu bilmediğimiz hatta adını bile koyamadığımız bir boşluğun içindeyiz. Öyle bir boşluğun içindeyiz ki ne başladığı yer belli ne de biteceği yer belli.
Bazen bu sonsuzluğa sevdalıyız, bazen de bıkkınız ondan. Düne bakıp, bu günü yaşayıp, yarını düşündüğümüz zaman ardı ardına sıralanır sorular. Kime soracağımızı bilmediğimiz bu sorular düğümlenir yüreğimizde. Pek çoğu da yaşanmamış birer ukde olarak kalır içimizde.
Karşılaştığımız eşe dosta ya da arkadaşa sorarız hep sözün gelişi nasılsın diye, öyle ya da böyle bir cevap alırız. Hani iyiyim demek adettendir ya genel de böyledir cevaplar. En zor durumlarda olan bile iyiyim der istemeyerekte olsa. Ama onun iç dünyasını, içinde kopan fırtınanın şiddetini kimse bilmez.
Eğer sen de bana soruyorsan nasılsın diye, işte ne olsun bildiğin gibiyim. Kendi halimce yaşayıp gidiyorum derim. Nasıl olayım ki?
Kışın soğuğunda bir pencere kenarına tutunmuş bir serçeden daha çok üşüyor, en çok sevdiğinden ayrı kalan biri gibi ağlamaklı ve kırgınım işte. Neden ve kime diyeceksin? Sen bana böyle sorsaydın eğer bende sana aynısını derdim neden!
Hayat dediğimiz bu yolculukta nedenlerden çok ne var ki? Hangisini söyleyim sana. Eğer yüreğinde acıma duygusu ya da vicdan dediğimiz olgu varsa bu nedenleri görmen o kadar da zor değildir. Kırgınlığımın nedenini anlarsın hemen. Fakat kırgın olan tek ben değilim ki.
Şöyle bak bir etrafına neler oluyor. Her geçen gün ömrümüzden, benliğimizden, şahsiyetimziden neler kaybediyoruz? Kimler için neler feda ediyoruz. Ya da ne kazanıyoruz ne kaybediyoruz. İnsan haysiyetinin, onurun, şerefin hiçe sayıldığı, insanların gerçekleri görmeyecek kadar kör olduğu şu düzen de hangisini söyleyim sana.
En doğrusu ne biliyor musun? Sende sorma bana nasılsın diye, nasıl olabileceğimi sen biliyorsun zaten. Bende senin nasıl olduğunu biliyorum. Hani demiştik ya iyiyim demek adettendir diye iyiyim işte boş ver.
Tamam, burada anlaştık diyelim ki sen ben iyiyiz. Bu yeterlimi acaba? Elbette değil. Eğer toplum içinde yaşıyorsak bütünü düşünmeliyiz.
Herkes iyimi acaba? İşte bu soruya doğru cevap bulmak asıl mesele. Dünya da olup biten olaylara şahit oluyoruz. İnsanlık âleminin durumunu görüyoruz. Kimileri zulüm altında, kimileri aç, sefil. Kimileri de perişan bir durumda.
“komşusu aç yatarken, tok gezen bizden değildir” diyor Hz. Peygamber. Öyle ise sen ben nasıl iyiyiz kardeşim. İyi olmak bu ise olmasın böyle iyilik. Diyeceksin ki peki ne yapalım. Yapacağımız o kadar çok şey var ki. Ama hangimiz bildik ne yapacağımızı. Hangimiz düşündük kendimizden başkalarını.
Hangimizin içi sızladı yapılan yanlışlıklara, itilip kakılan insanlara. En azından haksızın yanında yer almazdık, bizim olmayana sahip çıkmazdık, ama sende çok iyi biliyorsun ki biz bunu da yapamadık. Öyle ise bir birimizi kandırmayalım iyiyim diyerek, iyi olabilmenin kerametini öğrenelim. Belki o zaman kim iyi kim kötü anlayabiliriz. Bütün insanlık âleminin iyiyiz diyebileceği bir düzenin kurulması hepimizin ortak arzusu olmalı. Buna da bizim katkımız olmalı eğer iyiyim diyebiliyorsak.
