Bir Gazze’li Çocuğun Duası
Savaşın İçinden
Savaşta Ölen Çocukların Gözünden
Ben, Gazze’de doğmuş bir çocuğum.
Adım yok
Kimliğim yok
Yüzüm toz içinde,
Ama gözlerim gökyüzünde.
Çünkü orada Rabbim var.
Yalnızlığımı gören, korkularımı bilen O var.
Ben oyun oynarken, bir bomba düştü yanıma.
Toprağın altına saklandı kardeşim.
Sesimi kaybettim…
Ama dualarımı kaybetmedim.
Gözlerimde hâlâ umut var,
Çünkü biz, umut etmeyi bırakmadık.
Her yer yanarken bile
Annem bana dua etmeyi öğretti:
“Allah’ım, bizim gibi çocuklar ağlamasın.”
Annem sustu sonra…
Sonsuz bir sessizliğe gitti.
Ben hâlâ buradayım.
Ben çocuk değil miyim?
Ben kimin günahını çektim?
Ben neden en çok korkan oldum?
Neden annemi uyandıramıyorum?
Ben, sizin çocuklarınızla aynı yaştayım.
Ama sizin çocuklarınız top oynarken,
Ben üzerime düşen bombanın sesini ezberledim.
Ben, savaşın ortasında kalan
Bir dua parçasıyım
Eğer beni duymazsan,
Eğer beni görmezsen,
Vicdanın ölüdür.
Dünya susuyor.
Ama siz susmayın
Dua edin
Niyet edin
Bir şey yapamıyorsanız bile,
İçinizde bir isyan, bir yakarış taşıyın.
Çünkü biz hâlâ nefes alıyorsak,
Bu sizin için bir fırsattır
Bizi iyileştirin
Bizi görün
Bizi sevin
Yoksa dünya bir daha iyileşemez.
Ben Hiç Büyümedim…
Ben bir çocuktum…
Ama oyun oynamaya vaktim olmadı.
Bir gün gökyüzünden bomba indi…
Ve ben annemin kucağında ölüme daldım.
Ben savaş istemedim.
Ben sadece yaşamak istedim.
Ama dünyanın büyükleri karar verdi:
Ben yaşamamalıydım.
Benim adım yok artık.
Bir taşın altında bir resmim kaldı.
Bir mezarsız bedenim…
Ama dualarda ismim hâlâ yankılanıyor.
Eğer ben yaşasaydım,
Belki doktor olurdum.
Belki gökyüzüne yıldız çizerdim.
Ama siz sustunuz.
Eğer hâlâ kalbiniz atıyorsa,
Benim için dua edin.
Bir daha hiçbir çocuk ölmesin diye,
Kalkın ve ses olun!
#Nurteniyem
#Gazze
