O sabah seni ebedi kalacağın yere götürmek için kapımızın önünde beklerken bir beyaz kelebek olup geldin, gördüm seni kapı önü çiçekliklerinin üstünde uçu uçuverdin…
Orda hep otururum, daha önce hiç orda o renk bir kelebek görmedim.
Ne beyaz ne sarı bu kelebek, ninem ve annem ben küçücükken daha hep bu kelebeği gördüğümüzde ‘gidenlerin bizi ziyarete gelen ruhudur’ derdi.
Güzel bir veda için geldiğini bildim, bu sendin…
Sonra seni gideceğin yere götürdük ve uğurladık, yeni yerin ne ‘karşıda’ bir yerdi ne de çarşıda artık.
‘Ortayı’ sen istedin, uğurladık seni oraya, rahat uyu.
Öyle kalabalıktı ki yolculayanlar, onurlandım.
Sağcısı, solcusu, yolcusu, komşusu, akrabası, öğrencilerimiz, açığı, kapalısı, kürdü, lazı, çerkezi, tatarı gürcüsü…
Ve biz bunu hiçbir klik, dernek parti ve siyasi oluşuma sırtımızı dayamadan, nemalanmadan dahil olmadan başardık, çok şükür.
Tüm yaşamımızda olduğu gibiydi etrafımızdaki insanlar.
Anadolu mozayığını bir araya getirmiştik yine, onurlandım bu sınırlanamaz, ayrıştırılamaz insan sevgimize…
Eve döndük. Kapı önünde söyleşti yine bu farklı iklimlerin insanları gece yarısına dek.
Sevgiler, hatıralar, taziyeler, hepsi güzel sözler söyledi, güzel yâd ediş ve anışlardı, ne de güzel dokunuşlar bırakmışız birlikte otuz dört yıllık beraber yürüdüğümüz hayat yolunda, tekrar onurlandım bu kalabalıktan, acımı azalttılar, sağolsun hepsi de.
Onbeş gün sonra kuzenim gelmişti taziyeye o getirdi bizi tekrar sana, tam düzenlerken toprağını ikinci kez geldi beyaz kelebek, sessiz sakin ağlaşırken vedana, biliyorum sendin o yine.
Ne güzel bir ‘hoşgeldiniz’ deyişti o…
Sonra birden bir fırtına koptu, yıldırım düştü sanki, orta yere, arabalar, insanlar insanlar, ağlayışlar, bağırışlar…
Yirmili yaşlarında bir motokurye genç isteyerek veda etmiş yaşamına, kim bilir ne derdi vardı, anasının çığlıkları derin, acısı dağlar kadardı, yapıştı yerlere garibim.
Genci senin hemen başucuna defnettiler.
Çekildik biz uzağa, acısı taze olanlara yer verip, zaten dualarımız bitmiş, sulamıştık da çiçekleri…
E artık ağlanmazdı o genç ölümü gördükten sonra, ‘gök ekini biçmiş gibiydi’ çünkü bu ölüm.
Oysa biz yaşamın hakkını vermiş, çok güzel dertler çekmiş, neşeler yaşamış, her şeyi paylaşmıştık bu hayat arkadaşlığında.
Toparlanıp yola revan olduk, biraz uzaklaşmıştık ki kocaman bir beyaz kelebek oldun yine arabanın camında, ne güzel uğurlayıştı bu…
Gidenle gidilmiyordu, sırası gelen gidiyordu bu faniden.
Geride kalanlara ise dört elle sarılmak gerekiyordu.
Sarılacaktım tabi çocuklarıma. Kalktık gittik yanlarına yedi düveli geçip, Viyana’ya.
Özlemler giderdik,
yaralarımızı sardık, sağalttık birbirimizi, oğul, gelin, torun, kardeş, ailecek sımsıcak iki hafta.
Bir gün orda ta Viyana’da evin bahçesinde oturup seni anarken, torunların cıvıltısına doya doya kanarken, yine geliverdin bir beyaz kelebek olup, sordum oğluma ‘bu bahçeye bu renk kelebek geldi mi hiç, daha önce gördün mü? Diye.
Hayır, dedi ‘daha önce hiç görmedim anne’
Sendin biliyorum, ne güzel bir
olumlama…
Bir çok filme ve kitaba konu olmuştur, ruhların zaman zaman bir beyaz kelebek olup sevdiklerine görünmesi, bildin mi? Ben biliyorum artık… Göz yaşlarımı da siliyorum…
En çok da bugün yurda dönerken hava alanında karşılayamayışın kanattı içimi, kanatları kesilmiş bir kuş gibiydim taksiye binerken…
Dedim ya iyi yaşadık. Tartışmalarımız da oldu tabi ki… En çok da siyasi konularda.
Senin bütün konuşmaların, sözlerin ‘bahçeliydi’
Benimse hep tek derdim bahçeli ama merdivensiz bir evceğizde oturmak ve yaşamaktı.
En çok bunun için tartışırdık seninle…
Ey Anadolu’nun; dobra, yapmacıksız, sade, içten, dürüst olduğu gibi görünen, mert evladı, kimse senden zarar görmedi, elinden geldiğince dertlere derman oldun…
Seninle güzel paylaştık acısıyla, tatlısıyla bu hayatı, sana rahmetler ve huzurlar diliyorum…
Şükran Uçkaç Yargı Sazsızozan
26 Ağustos 2024
Ankara
Sevgili Şükran Hanım,
Öyle içten, öyle duyarlı bir veda yazısı ki! Gözlerim buğulu okudum.
Işıklar içinde uyusun eşiniz.
Acınızı paylaşıyor, size başsağlığı ve dayanma gücü diliyorum.
Sevgilerimle…
Fazilet ÖZKAN POR