Türkiye’nin en güzide en kültürlü beldelerinden birisidir Beşikdüzü…
Köy Enstitüsü, ardından Öğretmen Okulu ve Kız Öğretmen Okullarının bulunduğu bölge olması dolayısıyla yakın bölgelerde dahil olmak üzere her evde en az bir öğretmen vardır. Bazı evlerde bu sayı birden fazladır. Dolayısıyla öğretmen yoğunluğunun en fazla olduğu bir ilçedir. Yazın bu sayı gurbetten gelenlerle birlikte iki katına çıkmaktadır. Fakat bu öğretmenlerin başını dinleyecekleri, eğlenecekleri doğru dürüst bir öğretmen evleri yoktur. Mevcut olan öğretmenevi hem küçük hem ayakaltı bir yerde olması dolayısıyla her hangi bir kahvehaneden farkı yoktur.
Böylesine güzel, kültür yapısı yüksek ve öğretmeni çok olan bir yere yakışmıyor.
Bunda başta milli eğitim olmak üzere diğer ilgili kurumların kabahati büyüktür.
Mazeret uyduramazlar çünkü müsait yer çoktur. Zamanında fırsatlar değerlendirmemiş, öğretmen okulunun geniş arazileri üzerinde bir çok tasarruf yapılmış ama öğretmenlerin hakkı olan bir yer vermek hiç kimsenin aklına gelmemiştir.
Fakat fırsat vardır. Boş yerde vardır. Boş binada vardır. Yeter ki öğretmen sevgisi taşıyan bir irade harekete geçsin.
Eskiden bölgemizde kamplar düzenleniyor, spor müsabakaları ve çeşitli kültürel faaliyetler yapılıyordu. Öğretmen okulunun misafirhanesinde rahat ediliyorlardı.
Beldemize ne hoş ne güzel bir hava veriyordu.
Gittikçe köhneleşen, neşesiz, hareketsiz bir yer olmayı hak etmiyor Beşikdüzü…
Beşikdüzü dünyanın her yerinde tanınan, sanatçısıyla, yetiştirdiği mükemmel insan gücüyle ve fakat en çokta öğretmeniyle örnek bir beldedir.
Bu sebeple buraya yakışan bir öğretmenevi yapmak şarttır. Saygı ve sevgilerimle…
BEŞİKDÜZÜ ÖĞRETMEN OKULU
Eski Beşikdüzü’nü arıyorum,
Gözlerim buğulu…
Hani o masallara konu olmuş,
Öğretmen okulu?
Her bayram sabahında,
Heyecanla renk renk,
Bölük bölük geçen,
Kalbimizin atışları nerede?
Her şehirden akın akın,
Işık ışık, dalga dalga gelen,
Sahil boyu kol kola gezen,
Beyaz kelebekler nerede?
Ufuklarında ne sis vardı ne bulutlar;
Kollarını açıp da bir hilal gibi
Kara Dağı kucaklayan,
Kartal bakışlar nerede?
İçinden bir gümüş dere geçerdi.
Cumartesi sabahları köprüde,
Kuşlar gibi bir birine seslenen,
İpek kanatlı kelebekler nerede?
Bende öğretmen okulunda okudum!
Ben de, ben de, ben de…
Nedir bu gözlerinde parlayan,
Işıklı gözler nerede?
Şimdi boynunu bükersin!
“Ne olurdu yerine kalsaydın,
Kapatılmasaydı” dediğimiz
Öğretmen okulu nerede?
Bu akşam hüzünle bakıyorum da,
Bulamıyorum Yoroz Fener’ini,
Kulaklarım duymuyor artık,
O kuş sesleri nerede?
Yeşil Beşikdüzü tarih olmuş,
Gölgesinde oturup,
Çay içtiğimiz, sohbet ettiğimiz,
O çınarlar nerede?
Eski Beşikdüzü’nü arıyorum,
Gözlerim buğulu!
Hani o masallara konu olmuş
Öğretmen okulu, nerede?..
Yusuf Yılmaz
