AZ DÜŞÜN
Bir gün küstüm
Yemek yemeden
Kendi kendime kızıp
Evden çıktım.
Karşıdan gelenlere kızgınlığımı belli etmeden
Hemen tenha bir yere sıvışıp
Sigaramın dumanını ciğerime çektim.
İçimdeki sessiz çığlıkların
Ciğerimi nasıl delip geçtiğini hissettim!
Alışamadım, alışamıyorum;
Yüreğimi niye bu kadar zorladım, bilemiyorum.
Hadi çık bakalım bu kabustan.
Değil mi ki
Yürekler aynı
Aynı hava
Aynı güneş, aynı su,
Aynı yağmur, aynı rüzgar…
Her şey ortak.
Fakat anlamıyorum
İnsanlar arasında bu kadar uçurum neden?
Aynı tasa, aynı vatan, aynı kader…
O zaman
Bu maske, bu riya, bu rol niye?
Düş, umut, sevinç aynı,
Aynı tasa,
Aynı Allaha uzanan ellerimiz,
Dualarımız, yalvarışlarımız aynı yere.
Fakat neden?
Bakışlarımızla cezalandırıyoruz bir birimizi?
Birazcık düşünsek
Belki her şey düzelecek.
İnce ince sevmeli insan:
Kırıp dökmeden,
Sabah güneşi gibi tebessüm ederekten,
Sade, içten ve devamlı.
Değmez kara kara bakmalara.
Gel çıkartalım bizi yönetenleri aradan,
Sen ve ben baş başa kalalım;
Zaman geri gelmeyecekken.
Ucuza tüketmeyelim geri kalanı
Hayat bu kadar güzelken.
Yusuf YILMAZ
