Ay Işığında Yıkanıyorum

Belki de yalnız değilim bu gece gözyaşlarımla. Dört duvar arasına sıkışmış ipe asılı hayallerini toplamaya çalışan ne çok kişi var kim bilir benim gibi. Uyumayan ama uyumuş numarası yapan. Gözlerini kapatıp akan gözyaşının ıslaklığını gizliden gizliye silenlerle farklı dertleri ama aynı mutsuzluğu paylaşıyoruz bu gece.

Geçip gidenleri ya da gitmeyip içimizde kalmayı beceremeyenleri, olmasını çok isteyip bir türlü hayata geçiremediklerimizi, yalnızlığımızı, kalabalığımızı, ihanetimizi, başarısızlıklarımızı, eksik kalan hayallerimizi, ölenlerimizi, öldüremediklerimizi döküyoruz bu gece bir bir içimizden.

Her evin geceye doğru sönen ışıklarında başlar aslında gerçekler. Birbirine sarılıp uyuyan eşler güzel değil, güzel olan biri uyuduktan sonra arkasını dönüp kendiyle yüzleşen kişilerin vicdanının rahatlığı. Birlikte uyumanın huzuruyla sabaha açmak gözleri mutlulukla güzel olan.

Yalnız yatanların hesap defterini açtığı zamana geldik. En acısı… Sevdiğine sarılıp uyuyamamak, açtığı defterleri tek başına karalamak, yattığı yatakta tek kişilik yastığında ağlayarak uyuyakalmak en büyük kâbusudur yalnızların. Hayatın o’na verdiği ağırlığı hep tek başına kaldırmak iyice güçsüzleştirir yalnız insanı.

Biliyorum yalnız değilim bu gece ağlarken. Benim gibi yüreği yaralı çok kişi var dünyanın her yerinde. Canı yanan, sesi çıkmayan, mutsuz ve hatta geleceğe umut beslemeyip son durak ölümü düşünen… Kime içini açsan “ölüm çare değil” diyecek olan kişilikler anlam ifade etmezler.

Aklı başında ancak duyguları sokaklarda gezinen her insan gibi ben de salıverdim ruhumu. Olmasını istediğim yerde şimdi hayallerim. Bir sahil kasabasında kafasını dinliyor dalga sesleri eşliğinde. Bir melodi mırıldanıyor kulaklarında. Dinginlik sarıyor ruhumu. Ay ışığında yıkanıyor ruhum benden uzakta.

Duvarlarla küçülmüş odanın sessizliği can sıkıcı. Bir sohbete gebe… Özgür bıraktığım ruhumun aksine bedenim bitkin. Yalnız ve suskun olmaktan şikayetçi. Öylece yatıyor havasız odada, uyumaya yakın. Tek kişilik odamda yastığa sarılan bedenimin huzursuz sersemliğiyle günü bitiriyorum. Her şeye rağmen yeni güne bir tutam umut serperek kapatıyorum gözlerimi. İstediği yerde gezinen ruhumun aksine odaya kilitlediğim bedenimin bana yaşattığı acısını çekerek uyuyorum şimdi. Sadece kendime sarılarak ve rol yapmadan…

İyi geceler hayallerim, iyi geceler benimle aynı acıyı yaşayıp, aynı gözyaşını döken, canı yanan diğerleri…. Hepimize iyi geceler…