Bu Kalp Seni Unutur mu?

Sen göçüp gidince kırıldı kolum kanadım. Acın hala taptaze, yatağın sıcak, kokun tenimde… Dün yine sensiz sabahladım. Eve sığmadım kendimi sokaklara attım… İnadına yağmurlarda ıslandım… İçim bomboş, kaldırımlarda dolaştım… Gözlerimde yaş kalbimde sızı, ben nasıl unuturum seni… unutmadım … alışmak istedim ama yüreğim alışamadı… sökemedim… Unutmak kolay demiştin… Alışırsın kuzum demiştin…  Öyle kolaysa, haydi çık içimden ya da çık gel gölgenden. Bu kalp seni nasıl unutsun…
 …
 
Annesi yanında olana ne mutlu,  uzakta olana ne buruk,  hiç olmayana ne acı bir haslet, hüzün…  Anneler gününe özel, bir günde olsa annemizi hatırlayıp kutlamak ne güzel bir duygu.
 “Ana gibi yar olmaz … !” , “Ağlarsa anam ağlar gerisi yalan ağlar” gibi insanı can evinden vuran sözler “anne”nin kıymetini ne güzel özetler.
 
Yanında olanlar için; anne en büyük  hazinedir; sürekli onun kanatları altında kollanmak kıymet bilenler için ne büyük bir nimettir.
 
 Anasından uzak olanlar için ne büyük hasrettir. Kadın olsun erkek olsun, ebeveynden uzakta yaşamak her zaman dezavantajdır. Özlem, endişe, vebal, sılayı rahim gibi kelimelerin esiridir insanın yüreği. İhmal etmemek, kavuşmak için acele etmek gerekir.
 
Ya annesi olmayanlar? Bağrına taş basıp göz yaşlarını içlerine akıtanlar. İç çekerek; “aaah! ah … annem arasa da hangi saate olursa olsun arasa…  arayamaz ki! çünkü Cennet’te telefon yok !18 yaşımda bırakıp gitti… Babam daha vefasızdı, oda 11 yaşımda  kazaya kurban gitti…” diyen bir evladın feryadını duyup annesi hala yaşayanlar kıymet bilsin.
 
Yaşınız kaç olursa olsun, anneniz için bir şey yapın; bir telefon edin, yanağına bir öpücük kondurun, eline bir gül verin ya da kollarınızı sarıp doyasıya koklaşın/kucaklaşın… Haydi hangisine gücünüz yetiyorsa şimdi onu yapın … Bugün Anneler günü, Anneler Gününüz kutlu olsun.
 Mehmet Ballı