Sahne ve darbuka… görünce ve duyunca dayanamam. “Okur” görünce yazmadan edemem.
Erkek olduğumdan dolayı zihnim ilk önce kadın örnekleri getirir gözümün önüne. Çocukken çok oynatılan kız bir gün dansöz mü olur dersiniz?
Bir toplum ne zaman değişir? Gösterince oğul çükünü eşe dosta o oğul için çok şey değişir. Bir kız çocuğu da gösterince kukusunu önemli aşamalar kat etmiş olduğumuzu varsayabiliriz. Hepi topu biri girendir, hep topu biri girilendir. En önemli şey zihne girene çıkana bakmalı. Bir gün bakarız belki. Beyine çük takmak, veya kuku takmak en büyük ahlaksızlık. Henüz duymadık fakat. Daha neler duyacağız kim bilir. Tuttuk sözün darbukasından ve sahnesinden, ki darbuka olur da her yer sahne olur, nerelere gittik ve serbestçe çağrıştırdık.
Kastım başkaydı aslında. Zihin karanlık olunca, kim bilir, kimler bilebilir, hin bilebilir, hinin oğlu bilebilir, ben bile bilemem. Zihin mülkü özel mülktür. Maddi mülkler bir yerden sonra kamudur. İşi komünizme kadar götürürüm, malını alırım elinden. Zihin mülklerimi fakat kimse kimse ama ve illa ki lakin, zihnin gerisinde şerhleyemez bile. Bencilliğin karanlık çağlar ve ilkel çağlar boyu yığılı ederince kinimi kusarım, öldürürüm bile sizi. Bırak, bırak mülkümü ben istediğime ve yerine ve gereğince hür bırakayım.
Sahne ve darbuka… Mai ve Siyah. Tüm ikililer. Edebi ikililer. Şan ve Tango. Zil ve şal. Hürçük. Hür kuk. Abesi işgal eden abesi iştigal. Ona hür diyemeyiz. Abes. Asbest. İştigal. Meşguliyet. Göster oğlum amcalara çükünü. Fındık fındık. Dayanamam “okur” görünce. Zihin çüklerimi ve zihin kukularımı gösteririm amcalara.
