Torunum yaşındaydım belki de… Ceyhan’ın zihnimdeki resminin şiirime yansımış hali.
Özlemler depreşince yazmaktan başka çare kalmıyor.
CEYHAN DENİNCE
Hayal gibi şeyler kaldı geriye
Bakınca, buğulanmış maziye…
Neler düştü yâdıma; allı morlu, bazan pembe
Annem telâş içinde, kardeşlerim beşikte
Üç beş yaşlarımın anısı, gözlerimde belirdi
“Ah çocukluğum!”dedim, hatıralar serildi.
Ceyhan kenarında, bir evimiz var idi
Karşıda çılgın nehir korkulacak yer idi
Kapımızın önünden, kocaman yol geçerdi
Babam: yolda gezersen, kaçıracaklar derdi!
Üst kattaydı evimiz, kerpiçten miydi neydi?
Avlusu karanlıktı, hatırımda kalmamış pek fazla yeri.
Bazen kapı önünde kardeşimle oynarken,
Aklıma babam düşer, çok göresim gelirdi.
Yâdıma düşen çılgın nehir
Özlem yüklü yürek gibi
Coşup, köpürüp, çağlarken
Buğum buğum tüterdi!
A.Soydan
