Sözüne “acilen” diyerek başlar ve tartarak sarf ederdi. Acilen başım dönse, yere yuvarlansam. Acilen ayaklarım dolansa, duvara çarpsam. Başım yarılsa ve gözüm şişse, acaba kurtulabilir miyim? Diye sorardı.
Acilen gözüm kararsa, arabanın altına girsem, kimsesiz olduğum anlaşılır mı? Acilen dışarı çıksam, mikrop kapar mıyım? Hasta olur muyum? Hasta olsam, kimsesiz, ne yapabilirim ki.
Kimsesiz arkadaşa; okulun tümü senin arkadaşın, onlarla kardeş gibisin, kendini niçin yabancı hissediyorsun. Kısmen de olsa psikolojisini düzeltmeye çalışıyorduk. Dersten sonra caddeye çıkalım ve gezelim. Biz her gün çıkıp geziyoruz da niçin mikrop kapmıyoruz. Göreceksin her şey güllük gülistanlık, gelecek sana. Böyle tedirgin olmana gerek yok. Acilen mikroplar bana hücum eder. Sizin bağışıklığınız güçlüdür. Ne ilgisi var, gidip ölçtürelim göreceksin ki senin de bağışıklığın çok güçlüdür.
Sabah, hemşire onu hastaneye götürdü. Doktor hiçbir şeyin yok. Bağışıklığın da güçlü, yalnız panik atağın var. Beyninde sürekli kimsesizliği işliyorsun, bu duygudan kurtaramıyorsun, demiş.
Biz de kimsesiziz, kimimiz var burada arkadaşlarımızdan başka, dediğimizde gülüyordu. Arkadaşlar çok iyi, acilen de olsa yardımcı oluyorlar, dedi. Doktorun ilaçlarını saatinde kullandım. Biraz düzeldim, dedi.
Acilen değil, bilerek gezmeye çıkıyordu. Her gün geziyordu. Okuldan uzaklaşma dediğimizde ise iyi geliyor, kafama göre takılıyorum, diyordu. Normale döndüğüne tam kanaat getirmesek de rahat etmişti. Derslerine çalışıyordu. Zamanında mezun olacağım, kafamı toparladım, diyordu.
Ders çalışmaktan gözleri şişiyordu. Mezun olmayı kafaya koymuştu. “Bir an önce hayata atılacağım,” diyordu. Mezuniyeti takıntısız olarak gerçekleşti. Hemen tayin oldu. Tayin yerini öğrenemedik. Hiçbir şekilde haber göndermedi. Acilen bir haber verebilirdi. Mezuniyetine çok sevindik, yoksa acilen diyerek sürünecekti.
Hayatın engellerine çarpmamak gerekiyordu. Çünkü engeller seni de kaşa sürüklerdi. Her zaman onu kolaylıkla aşamasın. Aşmış olmak bir bakıma başarmak, demekti.
Yıllar sonra bir bakanlık müfettişi, kimsesizin arkadaşı olduğunu söyledi. Ben de ona selam gönderdim. Yıllar sonra bir selam, dedim. Fakat karşılığını vermedi. Herhalde acilen devam ediyor, dedim. Psikolojisi bozuktu, onunla doktorculuk oynadık, fakat beni tanımadı. İyi ol da gerisi önemli değildi. Beyin olarak iyi düşünmeli, gereğini yapmalıdır.
Yapacağın cılız tahminleri aşmakla birlikte üzerinde durulmamalıdır. İnsan gücünün üstünlüğünü fark edip mantık yürüterek gereğini yapmalıdır. Bu sayede yabancı olmaktan çıkarsın.
İnsanın kendini kurtarması bilinçli hareketle sağlanır.
Hasan TANRIVERDİ
