Korona yüzünden, insanların tedbiri elden bırakmaları nedeniyle ambulansların biri gidiyor, biri geliyordu.
Kocaeli’ye giriş çıkışlar engeline takılmış, yazlık evime de gidemiyordum.
Ama hayat devam ediyordu.
Yeni taşındığımız evde de eksikler, onarımlar bir türlü bitmiyordu.
Koli açıp yerleştirmek beni oldukça yormuştu.
Bu arada evde kahvaltılık bitmişti. Üstelik ekmek de kalmamıştı. Zorunlu olarak dışarı çıkmam gerekiyordu. Güneş gözlüğümü ve maskemi taktım.
Sakına sakına evden çıktım. Ne merdiven trabzanına, ne duvarlara dokunmuştum. Öyle ya, ya Covit-19’lu biri dokunduysa?
Eni konu obsesif-kompülsif olmuştum.
Dışarı çıktığımda gördüklerim beni çok şaşırtmıştı!
Kısacası, bir dedektif gibi kimseye dokunmadan markete geldim.
İnsanların %60’ı maskesini ya koluna, ya gerdanına, ya da başına takmıştı.
Çok şaşkındım!
Sanki her şey süt limandı.
Marketteki insanlar daha beterdi..!
Neredeyse dürtüyorlardı beni.
Öfke burnumun ucundaydı.
” Ya sabır!” Dedim içimden.
Ama sıraya girmek için bana çarpan çarpanaydı.
Hani, yılanın sevmediği ot deliğin dibinde bitermiş ya, benimkisi de o hesaptı.
Birden aklıma ” Heyy değmeyin, yağlı boya!” Diyesim geldi.
Şak, kafamda şimşek çakmıştı!
Eyleme geçecektim.
Ardından bağırdım!
” Heyy, benden uzak durun. Ben koronalıyım!”
O anda yüzlerindeki korkuyu bir göreydiniz? İnanın gülmemek için başımı eğmiştim.
Zira herkes benden 2 metre öteye kaçı_vermişti!
Oh bea!
Emine Pişiren/ Gölcük
Ahhh Emine Hanımmm ,
aynen bende böyle bağırmak ıstıyorum tercüman olmuşşsunuz:),
ılkkez dışarı cıktıgımda aaa dedım covıd sadece bızım hane halkınaa gelmıs bı tek bız karantinadayız 🙂
selamlar