Çocuk, büyük bahçenin köşesinde çömelmiş, başını dizlerine dayamış, sarsıla sarsıla ağlamaktaydı.
Adımlarımı ona doğru hızlandırdım. Yanına geldiğimde başını hafiften kaldırdı. Gözlerinin akları ağlamaktan kızıla dönüşmüştü. Başını okşadım.
” Neyin var yavrum, niçin ağlıyorsun?”
Der demez, sorumu hıçkırıklarla yanıtlamıştı. Minik göğsü, hızlı hızlı inip kalkıyordu.
“An…ann…”
Söylemek istediği sözcüklerini kesik kesik aldığı solukları kapıyordu.
Bende yanına çömelip oturdum. Elimle sırtını sıvazladım. Bir süre onun ağlamasını içim kıyılarak dinledim.
Yanında oluşumun onu sakinleştirdiğini fark ettim. Ağlaması sessizleşmişti.
Bahçedeki diğer çocuklar top oynamaktaydılar. Hiçbiri ağlayan arkadaşlarının farkında bile değildiler. İçlerinden sadece biri beni görünce elindeki topla koşarak yanıma yaklaştı.
” Hocam şeker var mı?”
Benden şeker istemişti sadece.
Onların yüzlerindeki tatlı masum gülüşleri yakalamak için ceplerimde hep küçük şekerler taşırdım. Elimi cebime atıp ona “sus” işareti yapıp bir tane uzattım. Diğerleri de üşüşecekti, biliyorum…
Yanımdaki çocuğun terden sırsıklam olmuş başını okşadım.
” Hadi bana şöyle miniğim. Neden ağlıyorsun?”
Ağlaması kesilmişti. Elinin tersiyle burnunu dirseğine kadar sildi. Ona mendil uzattım. Hınkırıp burnunu temizledi.
Daha sonra cebimden bir şeker çıkartıp, uzattım. Almadı. Başını sağa sola sallayıp,
” Ben annemi istiyorum hocam! Şeker değil!..”
Demişti, o kızarmış ela gözleriyle…
Belli ki acılı haber, tez gelmişti, minik yüreğine!
Emine Pişiren/ Kocaeli
Allah kimseyi annesiz bırakmasın. Özellikle de ilkokul çağlarında. Zira çocuklar farkında olmayarak, bilemeden çok kırıcı cümleler, imalar yapabiliyorlar. Bu da annesiz veya babasız kalan bir çocuk için çok ağır oluyor.