Yaz ayları mevsim itibariyle, yılın diğer aylarından daha hareketli geçmektedir. Çalışan insanların izine ayrılması daha çok yaz mevsimine rastlar. Yurt içi ve yurt dışı seyahatlerine yaz mevsiminde daha sık rastlanmaktadır.
Bir yıllık bedeni ve ruhi yorgunluğu üzerinden atmak isteyen insanlar kendilerine göre bir plan yaparlar. Öyle ya, tam bir yıl hemen hemen aynı mekânı kullanmış, aynı kişilerle hemhal olmuş ve dinlenme ihtiyacı hissetmiştir. Zaten tatil insanlarda yorgunluk psikolojisini artırmakta ve bir değişiklik yapma zamanı geldiğini düşündürmektedir. Bunun içinde bir tatili hep hayal ederler. Bir an evvel tatil programı yapılır.
Esas olan dinlenmek ve yeni bir çalışma yılına zinde girmektir. Ama bazen her şey umduğumuz gibi olmaz. Bir çoğumuz tatilde daha fazla yorulmakta ve bazılarının da bundan haberi bile olmamaktadır. Bilhassa yazın deniz sahillerinde adım atmaya yer bulunmamakla birlikte insanların ilk tercihleri yine de sahiller olmaktadır. Saatlerce kızgın kumlar üzerinde geçiren bu insanların gün boyu denizin içinde kalma süresi birkaç saati bulmamaktadır. Sözde serinlemek için buraları dolduran insanlar uzun saatler kumda veya kumların üzerindeki çadırlarda kalmakta farkında olmadan eziyet çekmektedirler. Günün donunda toparlanma işleri de cabası.
Biz çok yıldızlı otellerde, motellerde, apartlarda ve pansiyonlarda tatil yapanlardan bahsetmiyoruz. Onlar bu ülkenin “mutlu azınlığını” teşkil etmekte ve gelirlerini “garip Anadolu” insanından karşılamakta; değil binde belki de on binde bir gibi bir nispette bile olmayan kişilerdir. Onların kazançları sahnelerden, TV’lerden, festivallerden olmakta buralara aktarılan kaynaklarda bizlerden karşılanmaktadır. Ama maalesef hem onları zengin eder hem onlara kızarız. Hem kaprislerine alınır hem alkışlarız. Birde bunun üstüne birde halimizden şikâyet eder bir kurtarıcı bekler ve çoğumuz onlar gibi yaşamaya özen gösteririz. Şimdilik bu kısmı bir tarafa bırakıp tatil mevzusuna devam edelim.
Neden aklımıza tatil denince sahil gelir ve bizlerde her fırsatta denize koşarız? Sadece, “başkaları da öyle yapıyor” savunmasının “sürü” mantığından ne farkı var? Gerçekten gün boyu deniz sahilinde bulunan kişi; ara sıra denize girse dahi dinlenmiş oluyor mu? Böyle kişiler daha serin ve sakin bir ortamda bulunsa daha az mı dinlenmiş olur? Yaylalarda ve bir ırmak kenarında gününü geçiren kişi ırmağın serin sularına kendini bıraktığında daha az mı serinler? Ya da öyle ortamlarda bulunan kimselerin dinlenmelerine mani olan şey kalabalığın olmayışı mıdır? Bizim dinlenmemiz yanımızda bulunan insanlara mı bağlı? Bu fertlerden kaç tanesinin yayla turizmi, kültür turizmi gibi bazı turizm çeşitlerinin kaç tanesinden haberi var? Dinlenmek nasıl olur ve nasıl olmalıdır kaç kişi biliyor? Verimli bir çalışmanın verimli bir dinlenmeden geçtiğini ne kadar insan bilmekte? Bazı Avrupa ülkelerinden gelen insanları akşama kadar doğu bölgelerimizde dağ bayır demeden gezmelerinin sebebi ne? Kaç kişi tatil bitmeden gelecek yıl için verimi ve başarıyı artırmak için planlar yapıp projeler üretebiliyor?
Bu soruları hakkıyla cevapladığımız zaman problem biter. Sadece başkalarından gördüğümüz gibi hareket edersek nasıl kendimiz gibi oluruz. Bedenlerimiz yazın beyinlerimiz her gün tatil yapmasın. Mühim olan beden ve ruh ikilisini dengede tutabilmektir. Eller şöyle yapıyor, sadece biz miyiz, bu kadar insan bilmiyor mu? Şimdi rağbet böle şeylere gibi beden – ruh ikilisinin topluma ipotek edilmiş olduğunun bir göstergesi olduğunun kaç kişi farkında?
Ne çalışırken, ne dilenirken, ne de öğrenirken kendimize has bir yanımızın olmaması bizleri hem kendimizden hem de benzemeye çalıştıklarımızdan uzaklaştırmakta ne ‘idüğü’ belli olmayan “sürü” haline getirmektedir. Ne sürüden kopalım nede başıboş davranalım.
Hedefleri olmayan toplumların yönlerini başkaları tayin eder.
