Askın dili var mıdır bilmiyorum hangi dile yatkındır çıkartamıyorum. Hangi dille anlatacağıma da karar veremedim. Anlatmaktan ziyade nasıl bir duygu içinde yaşandığını tarif bile edemem aslında. İnsanın her halinden belli olur aşka tutsak kaldığı. Aklını başından alıp ruhunu okşadığını hissettiği anı yaşamak diye tarif edilebilir kısmen. Mantığın çalışmadığı bir zaman dilimi, aklın bir çıkmaz sokakta çığlık çığlığa bağırmasına rağmen görmezden gelinmesi durumu, nedensiz, yok yere sadece ve sadece onun varlığıyla içten gelen bir heyecanın bedende yaratmış olduğunu o sevinç, o mutluluk, o huzur ve kontrol edilemez bir çılgınlıktır aşk. Aşk sahiplenmektir tek kelimeyle. Kelimeye hakkını vermektir. “o benim” demek değil; o “ben” im demektir. Kendinmişçesine sevmektir aşk..
Asla yapmaz tarafından yaptıran o duygunun adı yaşatır insanı. Bütün hayatın ona adanmış bir şekilde adı aşk olur o kişinin. Kaybetme korkusuyla yaşamanın verdiği tat acı da olsa ona duyulan aşkın bedende meydana getirmiş olduğu o his hayata geri döndürür insanı. Sabah atılan günaydın mesajları, akşam sesini duymak için açılan telefonlar, onun uğruna dökülen gözyaşları, kavuşma zamanlarında yüreğin ciğerlerini delip geçermişçesine atması, birlikte olmanın verdiğini mutluluk… Bir zamanlar hayatı yaşanılır hale getiren gerçeklerdi bunlar. Her şeye rağmen o olsun yanımda, benim hayatımda, işgal etsin ömrümü diye düşünüyor insan şimdilerde. Her şeye razısındır işte. Her yaptığın hareketi onun gönlü olsun diye yapmana rağmen mutluydun yinede. Varlığı, sana olan aşkı, senin ona olan bitmez tükenmez sevgin tutardı seni hayatta.
Alışkanlık olduğunu söylersin bir müddet sonra ama o senin vazgeçilmezindir bir müddet sonra. Bunu fark etmek de acı verir ağlarsın zamanı geldiğinde; küçük çocuklar gibi bir köşede kimse göremesin diye hüngür hüngür hem de. Bir odada yalnızlığını bile anlatamazsın hiç kimseye. Etrafındaki bütün insanları silmişsindir çünkü onun uğruna. “Alo! dostum ben çok kötüyüm, hayatım altüst oldu” diyecek bir kişi bile kalmadığını fark ettiğin an depremin ardından enkazın altında kalan çocuklar gibi çaresizliğini farkedersin. Yapacak hiçbir şeyin yoktur. Hayatın anlamı kaybolmuştur. Yardım beklersin. Beni kurtarın diye çığlık atarsın fütursuzca. Bir ceset misali gömülü durursun o hayatın içinde. Yaşamak mı ölmek mi? Hayatın gittiyse elinden, yaşamak ne uğruna? Ölmek çare mi dersin bir enkazın altında. Öyle ağır bir enkaz ki kalkamazsın altından. Yıllar geçse de orada yaşamaya mahkûmsundur.
Terk edemezsin ki o anı! Kurtulsan bile psikolojikmen zedelenmişsindir. Tekrar kalkabilir misin ayağa? Ayaklarının yerden kesildiğini hissettiğin zamanlara değdi mi peki şu yaşadığın zaman. Hayat mı bu şimdi? Onca emeğe rağmen bir anda yıkılan enkazın altında kalmak ve tekrar ayağa kalkabilmek için çabalamak zorunda olduğu hissetmek midir yaşamak? Göz pınarlarını kurutamamak; daha nice zor zamanlara göğüs germek gerektiğini anlamaya değer mi bu hayat? Gayret ediyorum hala bir çaba içerisindeyim. Bu enkazın altından kalmaya mecburum. Ne kadar yaşamak istemesem de elimde değil bu durum.
Artık içini dolduramadığım hayat boş ve anlamsız geliyor bana. Bu enkazın altında uyusam hiç uyanmadan, yıllar geçse de başa sarsam her şeyi. Yeniden doğsam, çocuk olsam, hiçbir şeyden haberim olmasa, herkes beni sevse bir çocuk edasıyla, onlara neşe katsam, nedensiz yere gülsem tekrar. Kelebek etkisi misali bir günlük ömrüm olsa. Bitse her şey bu hayata dair. Ne amacım kaldı artık şu hayatta ne de bir tutkum.
Gözümü açar açmaz aldığım ilk nefes; evet sen! Hayalsiz, geleceksiz ve beklentisizim artık. Ama bazen bomboş bakmak gerekiyormuş hayatın yalanlarına. Unutmak gerekiyormuş unutma pahasına. Ve son sözü söylemek çaresizce..
Aşk diye atfedilen o insandan ibaret ‘hayat’ hoşça kal.
