Unutmak Felakettir

Atalarımız: “Aklı beşer nisyan ile malûldür” demişlerdir.Yani insan aklı unutmaya meyillidir; insan çabuk unutur. Bazen kendimizi hayatın akışına öyle bir kaptırırız ki unutmamak ne mümkün!…Günlük meşgaleler, kurduğumuz planları ve hesapları alt üst eder.Unutmamamız gereken pek çok şeyi bir anda unutuveririz.Hatta öyle zamanlar gelir ki en sevdiğimiz dostumuzun adını bile hatırlamakta zorlanırız. “Acaba” ile başlayan “Tüh be!..” ile biten nedamet cümleleri kurarız.

İnsan bazen hayatı çok yoğun yaşıyor.Olaylar birbiri ardına gelişiyor.Bunun içine bir de kişisel hesaplarımız girince ayıkla pirincin taşını!…Sabah kalkışımızdan gece yatışımıza kadar o kadar çok şey yaşıyoruz ki!…Bir sürü ayrıntı….Hayatta sürdürdüğümüz meşguliyetlere ve dost çevremizin genişliğine göre unutmanın dozajı şekilleniyor.Çok kere unutmamamız için notlar alıyoruz.Fakat her şey de yazılmaz ki!…Bir kişiyle karşılaştığımızda onu tanıyıp tanımama arasında gidip geldiğimiz esnada not defterimizi çıkarıp kopya çekemeyiz ki!…

Bizim unutmayla kastettiğimiz sadece bunlar değildir.En büyük felâket, kendimizi dünyanın geçici zevk ve heveslerine kaptırıp bizi yoktan var eden,bin bir çeşit nimetle rızıklandıran ve bizi kendisinin dünyadaki halifesi kabul eden Allah’ı unutmaktır.Dünyevî işlerle ilgili unutkanlıklar para,mal ve itibar kaybına yol açar.Ya Rabbimizi unutmanın getireceği iman kaybı bizi nerelere götürür?

Unutmanın her çeşidi kayıptır.Fakat uhrevî hususlardaki nisyan felâkettir.Hayat bizi çok kere kendine çekip sarmalıyor.Gaflet gözlerimize simsiyah bir perde çekiyor.Varlıkları algılamamızda ciddi yanılgılar ortaya çıkıyor.Amelî konularda dirayetli olan insanların gafletleri uzun sürmez.Onların üzerinde ibadetlerin getirdiği koruyucu bir güç vardır.

Yüce Allah bizlere unutma hususunda şu duayı etmemizi tavsiye ediyor: “… Rabbimiz, unuttuklarımızdan veya yanıldıklarımızdan dolayı bizi sorumlu tutma… (Bakara S., 286.Ayet)

Dünyamız akıllara durgunluk verecek bir nizam içerisinde yaratılmıştır.Bu düzeni görüp de onun nâzımını akıla getirmeyip yanlış ve çıkmaz sokaklara sapmak ne büyük bir aldanıştır.Bunun telâfisi tez elden tevbe edip şirkten ve günahlardan arınmaktır.Göklerde ve yerdeki varlıkların sahibi Allah’tır.Bunu şu ayette de görebiliyoruz: “Göklerde ve yerde ne varsa tümü Allah’ındır. Allah, herşeyi kuşatandır. (Nisa S, 126.Ayet)

Eşyaya bakıp tefekkür etmeliyiz.Bizler bir saat tefekkürün bin yıl nafile ibadetten hayırlı olduğu gerçeğini merkez alan bir inancın mensuplarıyız.Nasıl olur da bu harikulâde yaratılışa gözlerimizi kapayabiliriz;kulaklarımızı tıkayabiliriz.Dünyada rastlantıya rastlamak mümkün değildir.Her şey belli amaçlar uğruna, belli bir düzende yaratılmıştır.Akıllı insan kendisine kitap ve peygamber gönderilmese de bu ulvî hakikati idrak edebilir.

Âlemlerin Rabbi olan Allah’ı unutmak ahmaklığın en bariz göstergesidir.Bu, gözüyle etrafı seyredip de gözün varlığından haberdar olmamak kadar abes bir durumdur.Allah bu gibi insanlara çarpıcı bir ihtarda bulunuyor: “… Onlar Allah’ı unuttular. O da onları unuttu… (Tevbe S., 67.Ayet).