Ankara’da davulcu var mıydı hatırlamıyorum. Muhtemelen de
yoktu. Zaten Ankara’nın, Cumhuriyet’le yüklenen yeni misyonunda, likörle
kutlanan şeker bayramlarına bizleri ulaştıran yirmi dokuz bilemedin otuz gün
boyunca uykuları kaçırtan davulcular da yakışmaz elbette..
Adıyaman’ı da
hatırlamıyorum. Aslında çok küçük değildim fakat yine de hatırlamıyorum belki de
yoktu.. Bu yazıyı okuyan bir Adıyamanlı arkadaşımız varsa davulcu geleneğinin
olup olmadığını lütfen bana söylesin..
Gelelim İstanbul’a.. Kimilerine
göre, İslambol, kimilerine göre insan! İstanbul’da ilk mekanımız Kasımpaşa’ydı
bizim.. Kasımpaşa’yı hep çok sevimşimdir.. Ramazan ayında bizim davulumuzu,
mahallenin delikanlısı Salih çalardı. Öyle kapı kapı dolaşıp ekmek parası adına
güm güm gülletmek için çalmazdı davulu.. Bunu büyük bir zevkle yapardı. O bu işi
para için değil, “keyif” için yapardı. Sesi inanılmaz güzeldi. Fevkalade güzel
ilahiler, maniler okurdu, sahura bizleri uyandırırken… Onun sesini duymak ve
çalan davulun sesini duymak inanılmaz güzel hisler, heyecanlar yüklerdi
kalbimize.. Güm be de güm!
Az evvel twitterda Emre Uslu “Twitterda
davulcu var mı acaba?” diye sormuş. “aman hocam davulculara gıcık olanlar çok,
bir de bu alemde horlanmasınlar!” diye cevap yazdım. O da: “Bence de davulcudan
rahatsiz olan cok kisi olur Twitter cumhuriyetinde. Ulusalciligin baskenti ne de
olsa Tiwitter”, diye belirtmiş.
Ağzımızın tadıyla, ramazan manilerini
söyleyen davulcunun güm be de güm çalan davulunun sesiyle bile sahura
kalkamıyorsak, ne anladım ben bu % liklerden? Davulcular bile “mahalle
baskısı”na dayanamıyor kardişiimmm… Yıllardır o yirmi kişinin caaanım uykusu
bölünecek diye geri kalan seksen kişi kendini motive eden, orucuna ruh katan
güzelliklerden mahrum kalıyor…
Lafa gelince herkesin dilinde “%99’u
Müslüman olan ülkede yaşıyoruz kardişiimmm!” Eeee, hani???
