Bir hayalin peşinden gitmek midir hayat? Bir saniye sonrası bile tahmin edilemeyen bir zaman dilimi içerisinde yaşamanın bize verdiği mutluluk nedir? Meraklı mıyız buna? Nerde idik nerde olduk nerde olacağız diye mi düşünüyor hayat damarlarımızda dolaşan kan. Kendi yolunu bulmuyor mu o da biz insanlar gibi. Kendi görevini yerine getirmiyor mu bilinçsiz, akılsız, siluetsiz varlıklar. Ne amaçla geldikleri hakkında tek bir düşünceye bile sahip olmayan ama görevlerini var gücüyle yerine getiren varlıkların yanı sıra biz düşünebilen, bilgi üreten, çıkarımda bulunabilen insanlığın yanılsamaları hakkında ne söylenebilir ki.
Bizi yalın bir şekilde ifade eden tek kelimelik yaşantılardan hangisidir bizi biz yapan? İdeal fikrin, en ideal yaşantının, ölüme bile meydan okuyan düşüncelerin temelini oluşturan, onu her hatırladığımızda ve tek derdimizin o olduğunu düşündüğümüzde bizi mutluluğa boğan, hayatın o sıkıcı zamanlarını bile görmezden gelen ülkünün peşinde miyiz? Bu ülküyü aramakla geçen ve bunu düşünebilmek için onca zaman harcadığımız bir hikâyeden mi ibaretiz biz?
Ben de susuyorum bazen hayata. Ben de zamansız düş kırıklıkları yaşıyorum. Benim de isyan noktasına geldiğim zamanlarım oluyor. Düşündüğüm zaman ve beni ben yapan değerler aklıma geldiği zaman, sadece bir bedenden ibaret olmadığımı düşünüyorum. Bedenin yalan, ruhun ise gerçek bir müsvettesini görüyorum o zamanlar.
Bir şarkının sözlerine kulak veriyorum hiç olmadık bir zamanda:
Bir acı var kördüğüm boğazımda
Tadım yok biraz bu aralarda
Dağıttım biraz da son zamanlarda
Yüreğim artık beni yormasana
Gönül gözüm kapandı sesim çıkmaz
Artık bu odalarda
Heves ederdim ya eskiden
Artık gücüm yok bu hayata
Çekip gidesim var artık yalan dünyadan
Önüme çıkıp duran sahte yüzlerden
Hiç bir söz bir nefes kesmiyor beni
Nedense bikaç gündür gidesim geldi
Testere filmi geliyor aklıma. Sorgulanacak o kadar çok eylemlerimiz var ki kendime uyarlıyorum bazen o filmdeki kurbanları. Belki biz de o şekle girdiğimiz zaman tekrar gözden geçirmemiz istenecek yaşadığımız her saniye. Kendiliğinden bir film şeridi gibi geçecek gözlerimizin önünden hayatımızı yaşanmaz bulduğumuz zamanlar. Nefes almama savaşına girmedik bu zamana kadar ama nefessiz kaldığımız her saniyenin de acı tarafını bilmiyoruz maalesef. Son arzusu ailesini görmek olan bir adamın o amaç için yaşamış olduğu işkenceleri ve savaşı gördükten sonra anlıyoruz hayatın tadını.
Hayatın tadını anlamak yetmiyor bazen onu doyasıya yaşamak gerekiyor. Bunu gerçekleştirmek de imkânsız olabiliyor zaman zaman. Ancak bu uğurda savaşmadıktan sonra bu yalan ama yine de yaşanılabilir hayatta yaşam mücadelesi vermedikten sonra varlığın anlamını sorar hayat bize.
“Bir insanı ölümle yüz yüze getirmeden önce onun yaşama potansiyelini anlayamazsın.” diyor testere.. ve ekliyor. “Düşünüyorum da, herkesin bir mücadele şansı olmalı ölüm gelip ruhu sormadan önce.”
