Çok acı… İçimiz ta derinlerde yanıyor. Bu satırları yazmak insana öyle ağır geliyor ki… Bugün gelinen nokta itibariyle ne tepki verirseniz terörün ekmeğine yağ sürüyor olursunuz. Terör toplumsal baskıyı artırmak, infiali artırmak, aile ocaklarındaki kaygıyı zirveye çıkarmak, meydanın kendilerinden bahsetmesini sağlamak, ülkenin başındakilere göz yaşı döktürmek, en acı dolu sözleri dile dökmesini sağlamak, “acımız büyük” denmesini, öncelikle medyanın şehit ana ve babalarının kendilerini paralamalarına odaklanmasını, “anne yüreği dayanamadı” diye ara başlıklarla kalplerimizin ritmini artırmasını sağlamak ister. Şeref ve haysiyetten, insanlıktan nasiplenmemiş bu tipler akla ziyan yöntemlerle ülkeyi kaosa sürüklemek, ardından “ya biz yaptık sen yapma, gel barışalım, büyüksün” itibarı görmek isterler. Zira her cani kurbanının kendisine teslim olmasından ve ondan af dilemesinden felaket zevk alır. Bu bir hastalık halidir. Tek çaresi vardır. Adamı kaale almamak. “Almayınca da eylemin dozunu artırıyor” diyor gibisiniz. Ama zaten o da sizin bu zaafınızı bildiği için eylemin dozunu artırıyor.
Bu işin meclisteki işbirlikçileri, toplumdaki destekçileri ve ciğeri kan yerine cerahat üretenlerin yatakçılıkları sayesinde ülke bugün bu durumda. Yoksa bu memleketin alnı secdeli evlatları kimseye hak divanı hiç çiğnetmediler. Evladının yaptığı canilikten utanmayan bir aile büyüğü evladını terbiye yerine “le le le” ile meydanlarda karşılıyorsa daha akacak çok kan var demektir. Cebinde Türk Kimliği taşıyıp evinin köşesine Türk bayrağı yerine cinayet, ihanet ve dahi köpeğin bile tiksinebileceği bir yaşam ve düşünüş biçimiyle şekillenmiş bir bez parçasını asıyorsa, sokaklarda le le le daha çok duyacağız demektir. Ben bir zamanlar analara seslenmiş, “evladının yaptıklarından gurur duyuyor musun?” demiştim. Sözde nesebi soylu bir yoldan gelen bölge halkı asırlardır alemi islama bayraktarlık etmiş bir millete bu derece hainlik içinde olamaz. Batılı ciğersizlerin, gözü kan bürümüş Hürmüzün ve kölelikten beslenen Baas’ın oyunlarıyla kapı komşusunun evlat katili, dünürünün ırz düşmanı, misafir olduğu evin haram lokmasını yemeyi tercih eden kansız olmayı tercih ettiler. Bu millet bu kadar haysiyet ve şerefine düşkün demişlerdi. Söz yazarları, edebiyat yazarları besteler yapıp geçmişi yad ederken sözde gurur ve haysiyet sahibi bu halka seslenmişlerdi. Şimdilerde böyle bir asilzadelik göremiyoruz.
Bu millet soyunu nasıl kirletti bilinmez ama bugün bu kan dursa bile Kürdün uzun süre beli doğrulmayacak gibi. Ben şarkısına alkış tutamayacağım, fıkrasına gülemeyeceğim, davet edildiğim düğününde oynayamayacağım. El sıkışıp ticarete girerken bana ilerde şerefsizlik yapabileceğini, kansızlık yapabileceğini düşüneceğim. Tarihten ders alacağım. Yıllardır iyi bir örnek göremedik ki, eserlerimize konu edinelim. Adına Kürt aydını, Kürt siyasetçisi denen zatlar velevki bu kansızlara uydular ve ayrı bir yol tuttular. Ben bir gavurun ettiklerini kolay unuturum ama kardeyşimin bir şerefsizliğini unutamam.
Sözde haksızlıklara “dur” demek isteyenler bu kişilerin hak bildikleri yolda mücadelesine eyvallah… Ama kalleşlik, şerefsizlik, kansızlık dolu hikayelerini kim yazacak? Haydi yazdılar diyelim, kim okuyacak da bundan bir edebiyat, bir ilim yolu çıkartacak? İnsan hak bildiği yolda yine hakca mücadele etmeli ki, galebe çaldığında erdemini, insanlığını zedelememiş, hayatı tekrar bu değerler üzerine kurma şansı bulabilsin. Bu nedenle köksüzlük, soysuzluk denen vasıflar bunlara daha uyuyor. Zira son yılların geçmişleri hep bunlarla dolu. Şimdi ey aydın halkına sahip çık. soyunu bozma.
