Hangi meridyene kaçmalı, hangi paralele koşmalıyım acaba? Bir sergüzeştin eşiğinde olduğumu hissetmek bile, gönlüme ürküntü veriyor. Aşkı ancak kitaplardan okumuş beynim, kalbime karşı çaresiz kalmayı göze alamıyor. Bu menfi ruh halinin gelecekte yaşayacağım matemin habercisi olduğu aşikar. Lirizmi arzulayan ruhum, realist düşünmemi engelliyor olabilir mi?
Mitolojide okuduğum güzellerden biriymişsin gibi gözüme gözükmen, acaba kaderin bana bir oyunu mu? Bunca yıldır yalnız yaşadığım hüzün köşküme seni alabilir miyim? Yazdığım şiirlerde beklediğim güzel ya sen değilsen? Acaba, yalnızlık cehenneminin ateşine alışkın olan ben, senin bende yakacağın ateşin sıcaklığında erimekten mi korkuyorum?
Dün gece, yatmadan önce, “ artık gerçek aşkı terennüm etmek istiyorum” diye dua edişimin , bir gün sonra kabul edilmesiyle mi karşı karşıyayım? Keramet dedikleri tevekkülle bu kadar mı arkadaştır? İlk görüşte aşk, inanmadığım bir sarhoşlukken; şimdi bende oluşan bu hal yoksa bir imtihan mı? Onda , ruhumu titretecek kadar kuvvetli derecede hissettiğim esrarın sırrı aşk mı?
Acaba, mübalağa mı ediyorum? Buhranlar yaşamaya alışkın ben, rindlere mi özeniyorum? Karanlık gecelerimi aydınlatacak, devasız dertlerime merhem olacak bir kahraman mı yaratıyorum? Rasyonalizimden sıkıldım da, kendimi romantizmin kucağına mı atıyorum?
Savaştan kaçmak olmaz. Korkaklık, cahillere ve öz güvene sahip olmayanlara ait bir özellik. Aramak ve bulmak, aşkta yok olmak, aslına rücu etmektir. Karanlığı mağlup edecek olan ziyânın muzaffer edasıdır. Meftun olan bir gönlü korkutacak tek şey hicrân denen ülkede hapsedilmektir. Öyleyse, sükûta hapsolmuş benliğimin zincirini ancak vuslât rüzgârları kırabilir; dolayısıyla da arayışım ancak ruh eşimi bulduğumda sona erebilir.
Ahengimi bozan ve güzelliği karşısında beni titreten güzel, senden korkmuyorum.
MEHMET NURİ PARMAKSIZ
“Köşkümün adı hüzün, adresiyse yalnızlık.”
