Sus ki Huzur Bulasın

Dünyanın en zor eylemi belkide susmak! eylemsizliğin en derin anlamlar bütünü…işte bu eylemsiz, eylemin şiddetinin sarsıntılarıyla yıkılmak tayım.

Bu günlerde konuşmaktansa derdimi anlatmak için, susmayı tercih ediyorum. Kimi zaman hepimiz çok konuştuğumuzu düşünürüz ve hatta rahatsızlık bile duyarız. Anlattıklarımız istediğimiz gibi anlaşılsın isteriz. Sizi bilmem ama ben öyleyim. Derdimi konuşarak anlatabileceğimi, ne kadar çok konuşursam, karşımdakinin beni o kadar iyi anlayabileceğini zannederim. Oysa insanların çok azı sizi anlar, çoğu kendi anlamak istedikleri gibi anlar, yorar, hatta bazıları sizi hiç anlamaz!

Bu güne kadar gördüğüm o ki, ne kadar laf o kadar gürültü! Çok konuşan birine rasladığımızda ‘off  kafam şişti, ne o öyle sanki herşeyi o biliyor, aslında bişeyde bildiği yok’ deyiveririz…genellikle çok konuşan boş konuşur. Az konuşan öz konuşur. Tabii bu genelleme! Birde şöyle bir söz var ‘bilmiyorsan sus alim sansınlar’ tam bunları düşünürken karşıma şöyle bir yazı çıktı, aynen paylaşıyorum.

Mısır’da uzun zamandır susmasıyla ünlenmiş iyi huylu bir derviş vardı. Birçok âkil kişi uzaktan yakından gelerek etrafında pervane olup dervişten feyiz almak istiyordu.

Bir gece bu derviş kendi kendine şöyle düşündü:

– İnsan dilinin altında gizlidir. Böyle susup durmak olmaz. Misafirlerle konuşmak gerek. Konuşmazsam kimse benim alim olduğumu bilemeyecek.

Derviş konuşunca dost düşman herkes onun Mısır’ın en cahili olduğunu anladı. Adamın huzuru ve düzeni bozuldu, rahatı kaçtı. Çaresiz, Mısır’dan çıkıp başka yere gitmek zorunda kaldı.

Ayrılırken tekkenin duvarına şunları yazdı:

“Çirkin yüzümü güzel sandığım için perdeyi kaldırdım. Eğer aynada kendimi görmüş olsaydım, cahillik edip yüzümü örten perdeyi yırtmazdım. İnsan sükut ederek üstünlük bulur, susmayan cahil ise rezil olur.”

Sükutun her zaman bir değeri vardır: Âlime heybet kazandırır, cahil için bir perde olur. Eğer âlimsen çok konuşarak heybetini yitirme. Yok, cahilsen perdeni yüzünden sıyırma. Gönlünde kileri insanlara açmak için acele etme. Bunu ne zaman olsa yapabilirsin. Fakat bir kez sır ortaya çıktı mı, onu tekrar saklamaya imkan bulunmaz. Kalem gibi susmak gerekir. Başı bıçakla kesilmeden sultanın sırlarını ne güzel sakladı. Sözü insan gibi, akıllı uslu söylemek gerekir. Yoksa hayvanlar gibi susmak daha iyidir. //Şeyh Sadi Şirâzî /Bostan

Bu yazıyı okuduktan sonra konuşmaktan çok susmanın önemini daha çok anladım. Bunun önemini anlatan onlarca söz var aslında yıllardır duyduğumuz;

‘Söz gümüşse sukut altındır’

‘iki dinle, bir söyle’

‘dil epsem olsa, baş esen olur’

‘susmak kendini dinlemektir’ vs…

Yaşanmış hikayeler okuyunca insan daha bir gerçekliğini sindiriyor içine ve gerekliliğini kavrıyor değil mi? Konuşmanın gerekliliğini savunanlara sesleniyorum gerektiğinde susmak en iyi cevap ve en etkili konuşma şeklidir!

Son olarak; fazla söze gerek yok.

SUSTUM!