Bir bilgisayar öğretmeni olarak işimden ne kadar memnun olsam da hayat koçu olmak istemiştim üniversite yaşamımda. İnsan psikolojisini anlamak mıdır, kendi hayatıma yön verememenin eksikliğinden midir bilmem ama insanlar, yanında akıl danışacak birisinin olmasını ve kendisine odaklanmasını isteyen bir kişinin varlığını arzular zamanla. Kendi hayatının özel olduğunu hissetmek mi istiyor acaba. Suça bulaşmış masum kişiler gibi çok normal bir istek olarak görürler çünkü kendi hayatlarını yöneten birini bulmayı. Ona danışmayı bir nevi onunla dertleşmeyi.
Neticede bir hizmet olarak görülür aslında bu durum. Sağ kolun olur o kişi, yeri gelir danışman hocan, annen belki de baban; senin için savaşan biridir sonuçta. Hayatının daha kaliteli olması için en büyük çabayı sarf eden o efsane insan. Çevredeki insanlar bu duruma uyarlanır ama şu bir gerçektir ki bütün bu hayat telaşı içerisinde insanların kişi açısından bulundukları konumları birbirine karıştırılır. Anne ile bir arkadaşın görevleri başkadır ya da öğretmen ile bir abinin konumları başka başkadır. Bir dostunu gecenin yarısı arayıp ona hayatında olan biten her şeyi anlatabileceğin yerde babanı aramazsın ya da anne şefkatini bir sevgilinin kollarında yaşamazsın herhalde.
Roller çok karıştırılır. Bazen de bir kişi her rolü üstlenir duruma gelir. Hayatındaki insanı herşeyi olarak atfetmek bütün hayatını ona endekslemek kadar saçma bir hayale kapılmak gibi mesela..Genelde her insan bu hatayı yapmıştır ve yapmaya devam etmektedir. Bu kadar değişen ve nesilden nesile kaybolan hayatta, hiç kimse kimsenin hayatında ilelebet olmamıştır aslında.
Doğup büyürken ki verilen nasihatler, alınan dersler, yaşanılarak öğrenilen tecrübeler sayesinde insanlar bir yerlere gelip yaşamlarını idame ettirme telaşı içine girdiklerini gördüm gözlemlerim sayesinde. Bunun yanı sıra yaşadığı pişmanlıklar ve keşkeler de hiçbir zaman silinmez insan psikolojisinden. Yaşamış olduğu saniyeler içinde yanlışlarını ve doğrularını tartabiliyorsa ve bir sonuç çıkartabiliyorsa insanoğlu yaşamın tadını bulmuştur aslında. Bunun bir süreç olduğunu ve hayatın sadece bu karşıtlıklardan ibaret olduğunu kavraması çok uzun bir süre almaması koşulu ile ilerleyebilir insan yaşamı. Bazen de bütün hayat bir kişi üzerine yüklendiği zaman çekilmez hale gelebilir. Hiç kimse bu yükü almak istemez. Bir sevgili, bir dost, bir arkadaş, anne, baba kardeş kim olursa olsun ‘kendi hayatın! Sen karar ver.’ tarzında bir duruş sergiler bir müddet sonra. Eğer böyle bir durumda kendi başının çaresine bakamazsa insan işte o zaman hayat nefes almaya bile değmez bir hal alır ve o vakitten sonra her şey anlamını yitirir. Sımsıkı sarılmış olduğunuz kişi öyle yerlerde çaresiz bırakır ki sizi yalnızlığın kitabını yazan diğer yazarlara taş çıkarır o an hissettiğiniz duygular.
Herkesi kendi konumunda karşılayın. Nazınızı çeken babanız değildir; o an karşınızda bulunan arkadaşınız ya da başınızı yasladığınız sevgiliniz çekip gitmiştir dostunuzun omzunda ağlarken. Unutmayın hiç kimse sizin için yaşamaz, bu kim olursa olsun. Eşiniz, dostunuz, arkadaşınız ya da o güvendiğiniz hocam diye seslendiğiniz kendi hayatınızın idolü olan öğretmeniniz. Sakın siz de müdahale etmeyin başkalarının yaşamlarına. Mutluluk ne ise sizin için kendi içinizdeki koça sorun hayatın anlamını. Yalnızlığınızı paylaşan o baş mimar ne diyecek size. Başkasının hayatında mı yoksa o içinizdeki bitmez, tükenmez zamanlarda her daim atan ve anı yakalayan yüreğiniz.
Gerçekleri yüzünüze bir tokat gibi yemeyin sakın. Kalbinizi kimseye emanet etmeyin olur mu? Sadece ve yalnızca size adasın ömrünü ve yine son nefesinizde kendi hayatınızı taşısın üzerinde. Gerçek hayallerden ziyade hayalin gerçeğe dönüştüğü zamanlara adayın hayatınızı..
